Ai-Ais tot Lüderitz

De hotsprings bleken niet meer dan een zielig verwarmd zwembad te zijn, dat was wel even een domper. Verder was het een heerlijke camping met eindelijk normale campinggasten die komen om te kamperen en niet om te zuipen.
Dan de weg naar Hobas. Zo mooi. Ik ben er geëmotioneerd van. Echt. Als de Fish River Canyon voor het eerst opdoekt stromen de tranen over mijn wangen. Ik, die zelden of nooit jankt. Wat een natuur! Overweldigend. Dat ik hier fiets. Dat ik dat kan! Dankbaarheid. Geluk! Alles tegelijk! En dan zegt Egbert: "Och, dit is wel een mooi weggetje" en sta je weer met twee benen op de grond.
De camping in Hobas wordt geterroriseerd door bavianen. Terwijl we van de parkopzichter 'les' krijgen in de samenstelling van de bevolkingsgroepen van Namibië, jatten ze alles wat los en vast zit bij de tent vandaan. Het hele abcdarium aan vloekwoorden wat we kennen storten we over ze uit. Ze zijn niet onder de indruk. Met stenen in de hand om naar ze te gooien struinen we de camping af om onze spullen zoveel mogelijk weer te verzamelen. Het liefst aten we vanavond baviaan van de braai! Tot overmaat van ramp komt er ook nog een veewagen (zo noemen we een tot toeristenbus omgebouwde vrachtwagen) met een invasie van minimaal dertig Italianen aangereden. Daar gaat onze rust!
Bavianen én Italianen is wel wat veel voor één dag. Dat roept weer een heel ander soort heftige emotie op!
We nemen de tijd om de Fish River Canyon goed te bekijken, ik ga zelfs voor een tweede keer met de buren mee om de zonsondergang te zien. Daarna gaan we richting Luderitz. Eerst twee dagen hobbelen en stoten over gravel. Egbert zeult tien liter water mee en ik drie liter, en ook niet geheel onbelangrijk: driekwart liter goedkope Brandy.
Op de kaart, meestal zo'n tien à twintig kilometer van de weg af zie je boerderijen liggen met toepasselijke namen als "Kaalvlakte" , "Sandykop" en "Brakfontein", maar ook plaatsnamen waar je al fietsend heerlijk over kunt fantaseren zoals "Geheim", "Uitvlug" en "Uitskot"
's Nachts kamperen we op verschillende zesmiljoen sterrencampings (www.shanecycles.com) De stilte die je daar hoort suist door je oren. Werkelijk helemaal niets! Geen Italianen, bavianen, niets en niemand. Dat kun je je in Nederland niet voorstellen. Namibië is zo leeg! Er wonen ongeveer tweemiljoen mensen, waarvan één miljoen in het noorden, en tweehonderdvijftigduizend in windhoek. Dan zijn er nog ongeveer achthonderdduizend mensen te verdelen over de rest van het land, dat twintig keer groter is dan Nederland. (800.000 : 20 = 40.000) Dus je kunt het vergelijken met dat de helft van de inwoners van Hengelo verspreid over heel Nederland zou wonen!
We vinden plekjes achter de spoorlijn, onder een brug, bij een 'restaurantje' en in het verboden diamantmijngebied tussen Aus en Lüderitz, waar de zonsondergang het landschap oranje, geel, roze, paars, lila, bruin en blauw kleurt.
De volgende ochtend bij het ontbijt lees ik in de Lonely Planet het volgende: "Bushcamping is strictly forbidden. Do not attempt to acces the Sperrgebiet in a private vehicle as you will be inviting a whole mess of trouble. Its in your own best interest to have a healthy respect for the bounderies. Armed guards in the Sperrgebiet have a lot of time on their hands-don't make their day" Maar goed dat ik dat gisteravond niet gelezen heb.
Ons menu varieert van havermoutpap, nudels en pasta met tomatensaus uit een pakje, al dit heerlijks aangevuld met een multivitaminetablet. Het landschap daarentegen is heel wat gevarieerder. Bergachtig, dessert, savanne, woestijn, maanlandschap, rotsig, zanderig, oer en wijds. Regelmatig spotten we Gemsbokken met lange horens, kleine Dikdiks die op grote hazen lijken, Springbokjes en paniekerig rennende Struisvogels.
Lüderitz zelf is een onwerkelijk Duits art-nouveau stadje, maar dan hoofdzakelijk met zwarte bevolking. Heel vreemd. Ze hebben cafe's, bakkerijen, restaurants, winkels, een heus waterfront met pier. Ons laatste stadje was Springbok, ongeveer twee weken geleden. We lopen watertandend door het dorp en doen ons tegoed aan allerlei overbodig lekkers. We maken een bezoekje aan Kolmanskop, een ghosttown uit de tijd dat je diamanten nog zo kon oprapen uit het zand. Negentienhonderzesenvijftig hebben de laatste bewoners de benen genomen en heeft het zand vrij spel.
Nog een dag om bij te komen ,we houden grote schoonmaak, alle tassen worden in- en uitgepakt, de fiets gepoetst, nieuwe voorraden aangelegd en we zijn weer klaar voor de volgende etappe.

Weer 2 filmpjes:

Deel 3; De 'gestadige' vijf
http://www.youtube.com/watch?v=o28gvVf2YMM

Deel 4; Van de grens naar Lüderitz
http://m.youtube.com/watch?v=kmmlUs3Rg9s