Van Kaapstad naar Springbok

De reis is begonnen, de tassen zijn gepakt. (lees: puilen uit) Egberts hoofd en mijn benen zijn geschoren. (typisch zo'n we-gaan-beginnen-dingetje) en we kunnen geen enkele reden meer bedenken om vandaag niet te gaan. Niets kan ons meer stoppen.
We werden wakker, allebei met buikpijn van de zenuwen. Kunnen we het nog wel?
Dan tillen we de afschuwelijke zware fietsen over de drempel van het hek van de tuin van de Lodge in Kaapstad. Een jongen uit de lodge maakt nog een laatste foto en zwaait ons vrolijk uit.
Alles lijkt heel onrealistisch. Gebeurd dit echt? We zijn onze eerste grote hobbel over. Van dromen over een grote reis, is nu de grote reis begonnen.
De start is gelijk al is klungelig, doordat we uit de achterkant van de lodge vertrekken weten we niet eens hoe we op de uitgestippelde route moeten komen. Zo kun je maanden onderzoek doen naar bergpassen, douane-perilkelen en vreemde valuta, maar zoiets simpels als hoe-fietsen-we-weg-uit-Kaapstad over het hoofd zien.
Alles in mij schreeuwt: "Waar begin je aan! Doe niet zo stom! Ga terug!" en als ik echt stoer was geweest had ik dat ook gedaan en toegegeven dat het inderdaad best eng is om zo'n reis te gaan maken.
Maar in plaats daarvan bleven we fietsen.
Is dit nu één van de ergste of één van de beste momenten uit ons leven?
Veertig kilometer verder, gesetteld en alle drukke autobanen overleefd hebbende, op een camping in Melkbosstrand, met uitzicht op zee en in de verte de indrukwekkende Tafelberg en Kaapstad, is niets meer over van al die twijfels. Ik weet het weer zeker!
We gaan genieten! Het avontuur lonkt!
"YOU ARE LIVING OUR DREAM!!!"
Zo stond John, een beetje maffe maar niet gevaarlijke advocaat uit Kaapstad ons bij vertrek van de camping al op te wachten...... en oftie een stukje mee mocht fietsen?
De eerste dertig kilometer fietsen we samen. Erg grappig. Dolenthousiast is John. Hij wil alles weten.
Op en neer gaat de weg naar Langebaan Veel beesten. (Struisvogels, schildpadden, steenbokjes of dikdiks, mongose, gestreepte muisjes en zelfs in de verte een kudde giraffen die ons nieuwsgierig aan staan te kijken) Het laatste klimmetje voor het foeilelijke dorp is echt gemeen, dus toch nog een stukje lopen.
Een maal op de camping aan zee trekt de mist razendsnel op. Binnen 10 minuten is alles klam en nat. Gelukkig gaat de wind wel liggen zodat we buiten kunnen eten en een wijntje drinken. Jaja......Egbert drinkt een wijntje mee!
LANGEBAAN 16 KM zegt het bord, terwijl wij er al twee-en-dertig op hebben zitten.... Balen!
Tot aan de afslag naar Koringsberg een saaie weg. Daarna een mooie gravelroute, dacht ik. Nee dus. Mooi, dat wel, maar het werd ploeteren en zwoegen door de plakmodder. Anderhalf uur, en twaalf kilometer later kloppen we bij een aardappelboer aan. Familie Dankbar. Dat klinkt veelbelovend. We worden hartelijk ontvangen: koffie, koekjes, spaghetti Bolognaise. De tent mag onder een afdak en 's avonds worden we weer gevoerd: glaasjes port, wijn, bier, pasta, biltong, rösti-hapjes.
De volgende ochtend staat de koffie alweer voor ons klaar. Harde dompelkoekjes erbij en om negen uur glibberen en kleven we weer verder op de plakweg. Op en neer. Best steile stukjes soms. Regelmatig stopt er een boer voor een praatje. Dan eindelijk weer asfalt en na zes kilometer de N7.
In Piketberg eerst naar de tandarts (vulling verloren uit voortand- 600 Rand jammergeld) en we besluiten om er ook maar te blijven en nemen een luxe guesthouse (600 Rand z'n-geld-waard-geld) A night full of romance en bovendien al onze kleren weer eens gewassen.
Na Piketberg rijden we in een fuik van twee hoge bergkammen. "There must be someway out of here, said the joker to the thief" En die was er. De Piekenierskloofpas.
Een lange, steile klim. Mijn hele lijf protesteert. Mijn nek en schouders steken en mijn benen branden. Maar ik moet omhoog. Ik zal het halen. Anderhalf uur later zijn we boven en nemen de gelukshormonen het over. Nog een kleine eindsprint perst het laatste restje energie uit de krochten van mijn lijf en dan zijn we echt boven. Ik trek mijn fleece aan en begin aan een welverdiende afdaling. "I'm flying" en kan mijn geluk niet op!
In Citrusdal slaan we voedsel in voor zeker vijf dagen Cederberg National Park.
Bergen.........pasjes..........kom maar op! .......Ik zal jullie!
Onderweg jatten we een paar sinaasappels van één van de vele rijkelijk behangen sinaasappelbomen en onmiddellijk worden we gestraft. Egbert met een flinke snee in zijn vinger en ik met een lekke band.
Ons tweede pasje is zoniet nog steiler maar des te mooier dan de eerste. Over gravel ploeteren en stuiteren we omhoog. We wanen ons in de Rocky Mountains.
We staan nog geen half uur op de camping of het weer slaat compleet om. Dikke pakken wolken komen dreigend over de bergen, die zonet nog oranjegoudstralend in de zon stonden.
"Verrek" zegt Egbert. "Sneeuw!" En ja hoor. Echte sneeuwvlokjes. Vervolgens de hele nacht en volgende dag regen en de volgende morgen kunnen we de 'Uitkijkpas' niet eens meer zien liggen. Dat wordt niet fietsen vandaag.
Regen!? en dat terwijl er op de kaart staat: "....the lowest average rainfall in the whole of South Africa" Het is toch van de zotte! De straf is wel erg hoog voor vijf sinaasappels!
Als we toen wisten wat ons nog te wachten stond, hadden we direct rechtsomkeer gemaakt.
Twee hele dagen bleef het zeikstralen. De tweede dag leek het iets beter te gaan, dus gingen we toch maar. Leven op een oppervlakte van twee-en-een-halve vierkante meter voor meer dan 24 uur is eigenlijk niet te doen, ook niet als je pas getrouwd bent.
Het werd die dag niet meer dan zes graden en na een veelbelovend stukje blauwe lucht bleef het de hele dag miezeren. We huren die dag een cottage en proberen alles te drogen wat nat is. Binnen een mum van tijd lijkt het of er een bom ontploft is in het huisje, zoveel spullen hangen er dwars door de kamer, aan de deuren, aan de barkrukken en over de extra bedden. 'S nachts vriest het een paar graden en in de ijzige vrieskou, maar met zon, vertrekken we de volgende ochtend over de '4x4-drive only' naar Wuppertal.
De weg is dan weer rotsig, dan weer modderig, zanderig of met veel grind, maar niet één keer makkelijk fietsbaar, zoals de dame van de toeristeninformatie heeft verteld. We vragen ons af of ze wel weet wat een fiets is!
De afdaling naar Wuppertal is zo steil, smal en vlak langs de afgrond, dat ik ga lopen! Hier durf ik echt niet af te fietsen! De beloofde camping in het dal bestaat niet, maar in het dorp komen we John tegen, een verstokte Afrika-reiziger en samen brengen we even buiten het dorp de nacht aan de rivier door.
Zo steil als de afdaling, zo steil ligt het volgende pasje alweer loodrecht voor ons in de zon te knallen. Nee. haarspeldbochten hebben de zuid-afrikanen in Cederberg nog niet uitgevonden. Dat wordt een paar uurtjes fiets duwen, want fietsen is geen beginnen aan.
Vijfentwintig passen duwen, tien tellen uithijgen, vijfentwintig passen duwen, tien tellen uithijgen. Zo tegen de top heeft dat ritme zich omgedraaid. Tien passen duwen, vijfentwintig tellen uithijgen. Tien passen duwen, vijfentwintig tellen uithijgen. Boven staat John ons vrolijk met een bord spaghetti op te wachten.
Die dag wacht ons nog zo'n pasje. Dit keer worden we gered. Halverwege de klim krijgen we een lift naar boven! Dan een vliegende afdaling over asfalt,eindelijk asfalt, naar de voet van de Pakhuyspas, waar we bij een restaurantje vragen of de tent in de tuin mag staan.
De volgende ochtend lopen we het Sevilla Rock-art Trail. Schitterend bewaarde rotstekeningen van de San!
Dan nog één laatste pas, de pakhuispas. Volgens de tuthola van de toeristeninfo makkelijk te doen want hij is toch geasfalteerd........ Wij weten inmiddels wel beter.
Totaal gesloopt komen we in Clanwilliam aan.
Voor mij geen pasjes meer. Nooit meer......... Voorlopig.

We doen er zes dagen over om de driehonderdzeventig kilometer van Clanwilliam naar Springbok te fietsen. De tocht door Cederberg heeft ons eerder lichamelijk uitgeput dan sterker gemaakt. De N7 (The Cape-Namiba-Route) vinden we te druk, regelmatig moeten we eraf voor passerende vrachtwagens. We zoeken de kleinere wegen, maar deze zijn bijna allemaal gravel en behoorlijk steil. Er heerst een hittegolf. Nog niet zo warm als momenteel in Nederland, maar toch boven de dertig graden. Onderweg slapen we, midden in de semi-dessert bij twee aandoenlijk arme oudjes op het erf. De dag erna bij een vergane-glorie-Falty-Towers hotel in Bitterfontein onder de carport. In Garies is de camping echt goor, tussen de rotzooi en glasscherven proberen we een doornvrij stukje te vinden om de tent neer te zetten.
Het is prachtig om het landschap te zien veranderen van glooiende wijnakkers in semi-dessert met alleen maar kniehoge begroeiing en vervolgens bereiken we dan toch weer aardig hoge, kale, stenige bergen met ruige rotspartijen. Inmiddels hebben we de N7 weer opgezocht. Niets meer op te doen. Slechts elke vijf minuten een auto en maximaal drie vrachtauto's per uur.
Dan slaat het weer totaal om. De dag dat we moeten klimmen naar Kamieskroon is het nog maar vijftien graden, voor klimmen wel lekker, maar voor pauzeren te koud. Echt zo'n dag van dom doorgaan. Muziek op je hoofd en genieten van de natuur terwijl we omhoog stampen. Op mijn Mp3-speler een paar sportschoolnummers. En ik ben daar zo gepaflovd dat ik er inderdaad sneller van ga fietsen ook nog! "Tandje erbij!! Tandje erbij!" klinkt de stem van Gert-Jan in mijn achterhoofd.
Eenmaal op de camping in Kamieskroon begint het ook nog te regenen. De temperatuur daalt tot negen graden overdag dus we vragen eens wat rond wie er de volgende dag naar Springbok gaat. Springbok. Springbok was drie weken lang het toverwoord. Daar zou het warm zijn. Daar zou het nooit meer regenen! Daar scheen altijd de zon!
We reden met de plaatselijke politie mee naar Springbok. De fietsen en de bagage in het boevengedeelte en wij achterin. Echt lachen!
Goed, we zijn nu in Springbok. Niks warm, ook regen en maar heel af en toe een beetje zon. We verwennen onszelf met een backpackers. Zo'n echte. Één grote slaapzaal met daarin ook nog de keuken. De keuken waarin we plannetjes maken voor de komende paar weken.......... Namibia, Fishriver Canyon, Kolmanskop, Lüderitz, Solitaire....en verder willen we nog niet denken.

Voor twee filmpjes, kijk op de volgende links naar youtube:

1: Rond Kaapstad
http://www.youtube.com/watch?v=AZxdQuZm5GU&feature=c4-overview&list=UU2NGbCUDyj5KhvkWH4pTqZA

2: Cederberg Mountain Park
http://www.youtube.com/watch?v=v5gDtd31JNE&list=UU2NGbCUDyj5KhvkWH4pTqZA