Zambia grens tot Lusaka

Zambia tot aan Lusaka

Zodra we de bijna één kilometer lange brug over de Zambezi overgestoken zijn weten we het al. Zambia is leuk! Mensen lachen weer, zijn vriendelijk en behulpzaam. Kinderen roepen "Good morning sir" en "Hello, how are you?" In plaats van "gimmiesweet" en "gimmymonnie". Als we fietsen horen we kinderen vaak roepen vanuit de hutjes langs de weg: "Bapuwa!! Bapuwa!!" (een blanke!, een blanke!!) en komen ze naar de straat gerend om vrolijk naar ons te zwaaien. Er wordt veel gefietst in dit gedeelte van Zambia en we krijgen vaak opgestoken duimen en lamme armen van het zwaaien.
Ons eerste doel in Zambia is natuurlijk de Victoria Falls, maar daarvoor raken we nog een dag of drie verzeild op een eilandje (Bovu) in de Zambezi. Een camping zonder internet, geen telefoonverbinding en zelfs geen stroom. Heerlijk! We komen helemaal bij. Het was ons aangeraden door iemand. Ik heb nog gevraagd of de weg er naartoe fietsbaar was en niet te zanderig. " Sure, and it will be downhill anyway" zei hij nog. Één uur ploeteren, twee kilometer verder, bijna veertig graden en we worden ook nog opgevroten door de vliegen. "Dit is gekkenwerk" "We gaan terug" zegt Egbert. "We bellen gewoon even de camping" opper ik. En Ja hoor! we worden gehaald. Het is zo gaaf om te merken dat elke keer dat je in een onmogelijke situatie zit er toch weer een makkelijke uitweg blijkt te zijn. 'Engeltjes' noem ik ze.
De overige negen kilometer tot de oever van de Zambezi blijkt ook alleen maar mul zand te zijn. Daar worden onze tassen en fietsen vanuit de landrover in een houten kano geladen. We blijven drie nachten op Bovu en vermaken ons met boeken lezen (Ik twee boeken, Egbert drie), vissen (niets gevangen) aapjes kijken, wild spotten aan de overkant van de Zambezi, eten en bier drinken. Het lijkt wel vakantie!
Livingstone is de uitvalbasis voor de Victoriafalls en ook hier blijven we drie nachten. Het kost ons uiteindelijk honderdtien Amerikaanse dollars per persoon om de "Falls" te kunnen zien. Eigenlijk is het waanzin, maar ja, je bent er waarschijnlijk maar één keer!
Egbert verzilverd zijn verjaardagskado; de Bungeejump. Ook zo'n once-in-your-lifetime-experience. Groen en geel ziet hij de eerste paar uur erna. Haha. Eigen schuld, dikke bult.
Een week doen we zo'n beetje over de heuvelachtige maar prachtige weg tussen Livingstone en Lusaka. We staan elke ochtend voor zessen op en zitten dan tussen zeven uur en halfacht op de fiets want het is echt heet buiten. Meestal zo tussen de zevenendertig en eenenveertig graden. We fietsen dan tot ongeveer half twaalf, nemen twee uur pauze, slapen en eten wat en gaan daarna weer verder. Toch is het niet de warmte en de heuvels waardoor we moe worden. We zijn nu bijna drie maanden onderweg en elke dag is het maar weer de vraag: "Waar slapen we vanavond?" "Is er wel water onderweg?" "Is deze stip op de kaart een dorpje ja of nee?" De plaatselijke bevolking zegt maar wat. Altijd vage en halve antwoorden en soms gewoon onwaarheden.
We oefenen ons wel in open vragen stellen,maar dan nog. Iedereen zegt zomaar wat om je een plezier te doen. Bijvoorbeeld: "Over twee kilometer is er een pomp. Er staat wel een bordje langs de weg." Na twee kilometer geen pomp, na drie kilometer nog geen bordje te bekennen, Na vijf kilometer zijn we een vrouw met water op het hoofd lopen en we vragen waar heb je dat vandaan? Ze wijst vaag een beetje in een bepaalde richting maar daar is ook niks. Bij een hutje krijgen we uiteindelijk twee jerrycans rivierwater en zegt de boer dat er in de hele buurt geen pomp te bekennen is. Kijk.... daar wordt je soms moe van. En zo gaat het elke dag!
We besluiten om even een korte break te nemen in Lusaka, de hoofdstad van Zambia.
Lusaka Is een nog steeds groeiende boom-town. Nieuwe gebouwen worden overal gebouwd en in de buitenwijken staan grote moderne winkelcentra.
Meer dan zestig procent van de twee miljoen inwoners is werkloos, maar toch zijn er verassend weinig bedelaars. De meesten proberen op een eerlijke manier wat bij te verdienen. Straatventers met zwembandjes, hondenriemen, gevarendriehoeken, de krant, sinaasappels en noem maar op proberen bij stoplichten en drukke kruispunten automobilisten van alles te verkopen. De hele stad staat vol stalletjes die elke avond weggehaald worden en elke ochtend weer opnieuw opgebouwd moeten worden. Een variatie van motor- en fietsonderdelen, gedroogde vis, kappers, tweedehands kleding, pruiken en hair-extensions, bijbels, cassave, fruit, oliebollen. De sfeer is altijd even vriendelijk en niemand is opdringerig. We voelen ons echt helemaal op ons gemak hier en zwerven een paar dagen doelloos door de stad. Lekker niks doen en vooral even niks hoeven.