Senegal en Gambia deel 1

Midden in de nacht landen we op Dakar-airport. Het eerste wat opvalt is natuurlijk de franse taal en daarna al snel de lange mensen. We waren gewend om wel een kop boven iedereen uit te steken, maar dat doen we in Senegal niet meer.
Drie nachten hebben we geboekt in een hotel.
Oh mijn god......., het ontbijtbuffet is echt waanzinnig. Alles is er wat we in tijden niet gegeten hebben! Croissants, normale yoghurt, cereals, bruinbrood, drie soorten stokbrood, komkommer, lekkere kaas, allerlei soorten cake, worstjes, rösti, verse koffie, vers fruit. We eten zoveel dat we de hele verdere dag niks meer naar binnen krijgen. We hadden de fietsen in elkaar willen zetten, maar zijn te druk met uitbuiken. We boeken maar een extra nachtje bij, ook omdat we nog een bezoekje willen brengen aan het slaveneiland Iles de Goree (naar het Zeeuwse Goerree-Oevrflakke).
Dan gaan we toch eindelijk op pad. Dakar is volslagen idioterie, hectiek en chaos om doorheen te fietsen. Naast honderden vrolijk beschilderde busjes, die altijd pal voor je neus stoppen en precies wegrijden als je er naast fietst, rijden er veel te grote terreinwagens, vrachtwagens, rokende oude peugeotjes, gammele renaultjes vier en jakkerende taxi's, allen luid pijngrensoverschrijdend claxonnerend en natuurlijk het liefst als ze net naast je rijden zijn er ook nog de ezelskarren, paard-en-wagens, de brommers, de koeien, geiten en kippen en de groente en fruitstalletjes die half op straat staan.
Echt lollig is deze kankerverwekkende ervaring niet, maar we willen heel graag de finish zien van de Africa Eco Race (De oude Parijs - Dakar) bij Lac Rose, een roze meer net iets buiten Dakar. Het spektakel van motoren, auto's, buggy's en vrachtwagens is heel gaaf om een keer mee te maken, maar het roze meer schijnt al drie jaar niet meer roze te zijn. Heel jammer.
Na Lac Rose zijn we nog niet uit de drukte. Het is Gamou, een belangrijke heilige feestdag voor iets ter ere van Mohammed en iedereen is op weg naar de stad waar het grote feest is. Veertig kilometer lang razen de volgepakte auto's en busjes weer als gekken langs ons heen.
Na Thiès zou het rustiger worden, maar het blijft nog bijna zestig kilometer afzien. Daarna is de route schitterend. Ik heb nog nooit zoveel baobabs bij elkaar gezien.
Voorbij Fatick fietsen we door eindeloze zoutvlaktes en we kunnen gelukkig weer zo'n beetje overal bushcampen. Dat hadden we wel een beetje gemist. Nieuwsgierige herdertjes komen kijken wat die rare toubabs nu weer aan het doen zijn.
Voordat we er erg in hebben zijn we al de Gambiaanse grens over. Geen hotel, geen campement, dus zetten we ons tentje bij een compound (kleine leefgemeenschap) neer. We worden overvoerd met (zure) sinaasappelen zo uit de boom en vele kopjes sterke, mierzoete groene thee. Iedereen komt even kijken en handjes schudden. Geen groter contrast denkbaarder met het toeristische gebied waar we daarna in terechtkomen. De Atlantic Coast bij Serekunda, de Costa Brava voor oude, lelijke mensen, op zoek naar een sexslaafje voor een weekje of meer. Uitgezakte vrouwen van over de zestig met een vijfentwintigjarig rastavriendje, dikbuikige oude mannen met bloedmooie jonge meiden.
De bar, waarachter we een kamer huren, blijkt 's avonds dé verzamelplek voor alle ordinaire hoeren en blitse drugsdealertjes uit de hele omgeving. We zijn echt geschokt. We bekijken het twee dagen met grote ogen en dan zijn we er ook wel helemaal klaar mee. Nadat we een klein Lolitaatje van een jaar of tien op hoge hakjes, een knalrood minijurkje met een decolleté tot over haar navel zien is het echt snel wegwezen. Dat trek ik niet meer!
Gelukkig begint nog geen dertig kilometer hiervandaan het gewone Afrika weer. Campings kunnen we niet vinden, dus nemen we regelmatig een lodge. We ontmoeten landinwaarts veel gezellige mensen, zoals Raymond en Carien in Bintang Bolong, de Griekse fotograaf in Tendaba en de Spaanse fietser in Yanyanbureh. We komen voor het eerst zowaar een wereldfietser uit Nederland tegen, een echte. Leuk! Hij neemt onze laatste twijfels weg over het wel of niet door Mauritanië fietsen. Er gingen nog al wilde verhalen in het rond, maar het blijkt allemaal wel mee te vallen.
Drie keer maken we een boottochtje over de rivier om vogeltjes, crocs en otters te spotten. Allereerst met een wiebelig, smal houten vissersbootje, dan weet je tenminste weer waarom je je buikspieren moet trainen. De tweede keer met echte vogelaars, een ervaring op zich. Grote verrekijkers en fototoestellen met lenzen van een meter lang! Geweldig,........ ach, en het waren uiteindelijk best wel grappige lui! En last-but-not-least zien we de derde keer een groep chimpansees in het Gambia River National Park.
Elke tien a twintig kilometer komen we een politie controlepost tegen. De meeste zijn gewoon vrolijk en sommigen proberen heel streng te kijken. Behangen met grote guns, in zwarte pakken, een maffe ijsmuts op en met zonnebrillen uit de euroshopper maken ze nou niet echt indruk. Meestal hebben ze gewoon zin aan een gezellig praatje, want zoveel is er niet te doen op de Gambiaanse wegen, die overigens prima fietsbaar zijn en strak geasfalteerd door de Japanners.
Na precies twee weken en vijfhonderddrie kilometer verder zijn we aan de andere kant van het langgerekte land en gaan we weer opnieuw de grens met Senegal over. De weg veranderd onmiddellijk in gatenkaas maar dat kan ons niet deren. Ze zeggen van Gambia; 'the smiling coast of Africa' maar voor ons is dat nog meer in Senegal te vinden. Mensen kijken welgemeend blij als ze je tegenkomen en lachen en zwaaien ons allemaal vriendelijk toe.
Hier gaan we de komende weken nog van genieten!