Marokko, Zagora tot Ouzoud
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen & Egbert
27 Maart 2014 | Marokko, Ouzoud
http://www.youtube.com/watch?v=rtTfjeb7ijg
"Hoe zal ik dit landschap nu weer beschrijven?" denk ik al stampend en dampend naar de volgende bergpas. Prachtig, enorm, groots, kolossaal, machtig, ongeëvenaard, fenomenaal, fantastisch. Zo kan ik nog wel een tijdje door gaan, maar het zijn maar woorden. Eigenlijk zeggen ze niets. Als ik om me heen kijk voel ik me euforisch, machtig maar ook nederig en klein tegelijkertijd. "Het is met geen pen te beschrijven" kom ik tot de conclusie.
Na Zagora was het nog één dagje makkelijk fietsen. We peddelen langs groene dadelpalm-oases en eeuwenoude kasba's. Pas voorbij Agdz begonnen de bergen, eerst een 'laag' pasje (zeventienhonderdvijftig meter) om te oefenen en de spieren een beetje op te warmen. Nou ja, opwarmen? Het was die dag tien graden en ook nog ijzige wind en koude regen. Na Ouarzazate begint het echte werk. We moeten de Haute Atlas over. En 'Haute' is het zeker. Wit besneeuwde bergtoppen, diepe gorges, stenige pistes, zware beklimmingen en vliegensvlugge afdalingen. Vier passen in twee dagen. Dat voel je wel in je benen. Er komen heel wat endorfines vrij. Ik mopper niet één keer. Behalve dan op de boer waar we sliepen. We klopten aan om te vragen of we ons tentje in een hoekje van zijn erf neer mochten zetten. Hij sprak nauwelijks Frans en wij maar een paar woorden Berber, maar we communiceerden zo goed en kwaad als dat ging met ons aanwijsboeke. We mochten ook wel binnen slapen en of we thee wilden en wat te eten. Nee, eten hoeft niet nu, maar een kopje muntthee gaat er altijd wel in. Toch werd er een groot bord bonensoep (Harira)voor onze neus gezet en uit beleefdheid eten we het maar op. Ook avondeten en een ontbijtje en nog veel meer thee werd ons voorgezet. Wat een vriendelijke mensen en wat een gastvrijheid, daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren! Niet dus....... toen we wilden vertrekken gaven we vijf euro voor de onkosten, maar dat wou hij niet aanpakken. Veel te weinig. Vijfentwintig euro wilde hij en omdat we buiten in ons eigen tentje sliepen was het voor ons twintig euro. In één keer kon hij prima Frans spreken, de huichelaar. Pissig drukken we hem een briefje van honderd Dirham (ongeveer tien euro) in de handen en stappen op de fiets. 's Middags overkomt ons weer iets soortgelijks. We worden uitgenodigd voor een kopje thee. Als we verder willen fietsen willen ze in ene keer geld voor de thee. Echt absurd, zo kennen we Marokko niet.
Gelukkig zijn het, en hopelijk blijven het, uitzonderingen.
Ik voel me best wel een bikkel als we aankomen in Demnate. We trakteren ons op een veel te duur hotel in de Kasba Timdaf, waar een franse chefkok ons twee avonden de heerlijkste maaltjes voorzet.
Als ik de volgende dag uit bed kom ben ik niet zo stoer meer en lijk ik wel zeventig. Helemaal stram en overal spierpijn. We doen een dagje lekker rustig aan, krijgen een lift naar de souk van Demnate en als we dan toch luxe doen, kan die twee euro vijftig voor een taxi terug er ook nog wel af.
Nog steeds een beetje stijf in de benen gaan we dan op pad om de laatste etappe naar Ouzoud te rijden. Hèhè, eindelijk naar Paul en Renate. Gelukkig is het maar zestig kilometer en de laatste vijftien downhill! Het voelt bijzonder goed om daar weer te zijn. Die zijn voorlopig niet van ons af.We blijven nog wel even!!
"Hoe zal ik dit landschap nu weer beschrijven?" denk ik al stampend en dampend naar de volgende bergpas. Prachtig, enorm, groots, kolossaal, machtig, ongeëvenaard, fenomenaal, fantastisch. Zo kan ik nog wel een tijdje door gaan, maar het zijn maar woorden. Eigenlijk zeggen ze niets. Als ik om me heen kijk voel ik me euforisch, machtig maar ook nederig en klein tegelijkertijd. "Het is met geen pen te beschrijven" kom ik tot de conclusie.
Na Zagora was het nog één dagje makkelijk fietsen. We peddelen langs groene dadelpalm-oases en eeuwenoude kasba's. Pas voorbij Agdz begonnen de bergen, eerst een 'laag' pasje (zeventienhonderdvijftig meter) om te oefenen en de spieren een beetje op te warmen. Nou ja, opwarmen? Het was die dag tien graden en ook nog ijzige wind en koude regen. Na Ouarzazate begint het echte werk. We moeten de Haute Atlas over. En 'Haute' is het zeker. Wit besneeuwde bergtoppen, diepe gorges, stenige pistes, zware beklimmingen en vliegensvlugge afdalingen. Vier passen in twee dagen. Dat voel je wel in je benen. Er komen heel wat endorfines vrij. Ik mopper niet één keer. Behalve dan op de boer waar we sliepen. We klopten aan om te vragen of we ons tentje in een hoekje van zijn erf neer mochten zetten. Hij sprak nauwelijks Frans en wij maar een paar woorden Berber, maar we communiceerden zo goed en kwaad als dat ging met ons aanwijsboeke. We mochten ook wel binnen slapen en of we thee wilden en wat te eten. Nee, eten hoeft niet nu, maar een kopje muntthee gaat er altijd wel in. Toch werd er een groot bord bonensoep (Harira)voor onze neus gezet en uit beleefdheid eten we het maar op. Ook avondeten en een ontbijtje en nog veel meer thee werd ons voorgezet. Wat een vriendelijke mensen en wat een gastvrijheid, daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren! Niet dus....... toen we wilden vertrekken gaven we vijf euro voor de onkosten, maar dat wou hij niet aanpakken. Veel te weinig. Vijfentwintig euro wilde hij en omdat we buiten in ons eigen tentje sliepen was het voor ons twintig euro. In één keer kon hij prima Frans spreken, de huichelaar. Pissig drukken we hem een briefje van honderd Dirham (ongeveer tien euro) in de handen en stappen op de fiets. 's Middags overkomt ons weer iets soortgelijks. We worden uitgenodigd voor een kopje thee. Als we verder willen fietsen willen ze in ene keer geld voor de thee. Echt absurd, zo kennen we Marokko niet.
Gelukkig zijn het, en hopelijk blijven het, uitzonderingen.
Ik voel me best wel een bikkel als we aankomen in Demnate. We trakteren ons op een veel te duur hotel in de Kasba Timdaf, waar een franse chefkok ons twee avonden de heerlijkste maaltjes voorzet.
Als ik de volgende dag uit bed kom ben ik niet zo stoer meer en lijk ik wel zeventig. Helemaal stram en overal spierpijn. We doen een dagje lekker rustig aan, krijgen een lift naar de souk van Demnate en als we dan toch luxe doen, kan die twee euro vijftig voor een taxi terug er ook nog wel af.
Nog steeds een beetje stijf in de benen gaan we dan op pad om de laatste etappe naar Ouzoud te rijden. Hèhè, eindelijk naar Paul en Renate. Gelukkig is het maar zestig kilometer en de laatste vijftien downhill! Het voelt bijzonder goed om daar weer te zijn. Die zijn voorlopig niet van ons af.We blijven nog wel even!!
-
27 Maart 2014 - 17:38
Nico Janse:
hallo ellen en egbert
eindelijk ik ben weer de eerste die op jullie bericht reageerd
wat zul je een uithoudingsvermogen hebben berg op fietsen , berg af gaat sneller maar dan moet je zeker vaak in de remmen , een advies koop een anker en als je te snel gaat gooi je het weg en sta je gelijk stil
ook jammer dat je voor gratis thee en onderkomen nog zo duur moet betalen
heel veel plezier bij paul en renate en geniet maar van deze tijd en later met christel en feike
en dan staat europa alweer voor de deur en dan even door fietsen en je bent weer in hengelo
nog een goede reis gewenst door nico janse -
28 Maart 2014 - 01:10
Marloes Vd Bijl:
Wat weer n prachtig verhaal zeg! Geniet bij jullie vrienden op de camping (ik kan nog meer foto's bekijken bij A&I van die mooie plek ;-).
Veel plezier nog in de rest Marokko (en ach er zitten afzetters tussen idd: hier staat ook n (lekke) theepot van €20 in de kast haha).xx -
05 April 2014 - 21:00
Tom Van Der Wees En Carla Dubbeldam:
Hallo Ellen en Engbert
Na onze kennismaking in Ouzoud (Zebra) voor het eerst een mogelijkheid jullie reisverslag te lezen. Gaan we zeker vervolgen. We zijn zelf inmiddels in Tarifa en gaan door naar Portugal. We kijken terug op een mooie (landschappelijk) en interessante Marokko-ervaring en Ouzoud/Zebra was een heerlijk hoogtepunt.
Carla en Tom -
08 April 2014 - 11:03
Richard En Truus:
Hallo Egbert en Ellen, eindelijk weer eens een berichtje van onze kant na het overlijden van mijn vader. Het was even een drukke en hectische tijd. Maar jullie zijn bijna in Europa zo te lezen. Heel fijn dat jullie nu bij Paul en Renate kunnen overnachten en uitrusten voor het laatste stuk door Europa. Heb veel genoten van jullie reisverhalen. Nou veel plezier daar op de camping en doe het rustig aan he. Tot horens. Groeten Richard en Truus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
