Marokko, grens tot Zagora

Marokko; van de grens tot Zagora

http://www.youtube.com/watch?v=rtTfjeb7ijg



"We hebben een omgekeerde cultuurschok" mailde ik aan Paul en Renate zodra we in Addakhla, de eerste stad van betekenis in Marokko, aankwamen. "Geasfalteerde wegen, schone straten, prullenbakken, een boulevard, restaurantjes met terrassen, mensen met 'normale' kleding" We wisten niet wat ons overkwam. Waar is Afrika plotseling gebleven? Allesbehalve dit hadden we verwacht in een stad die aan alle kanten omgeven wordt door honderden kilometers Saharazand.
We vinden zelfs een restaurant waar gewoon een biertje geschonken mag worden. Al onze 'nuchterrecords' sinds de pubertijd hebben we de laatste twee weken gebroken!
Dit fietsjaar hadden we afgesproken; Geen drank mee op de fiets, zoals vijf jaar geleden in Australië. Alleen een biertje of wijntje als het voorhanden is. In islamitische landen is dat dus niet zo vaak, zeker in Mauritanië niet, waar het zelfs verboden is. Alleen voor Egberts verjaardag maakten we een uitzondering. We namen en litertje wijn mee voor op de bushcamp die we 's avonds zouden hebben. We vonden een uitermate geschikt plekje bovenop de berg, achter een klein winkeltje. We hadden die dag dertienhonderd meter omhoog gefietst en zijn niet meer zo gewend aan alcohol dus werden we lekker snel lekker rozig. Net voor het laatste slokje, inmiddels behoorlijk aangeschoten, komt de Gendarmerie op verjaardagsvisite en als Ricky en Slingertje schudden we handjes. "Jullie moeten daar niet staan, geen goede plek!" "Veel te gevaarlijk" Inmiddels komt er een tweede politiewagen aangescheurd. "Meekomen en tentje bij het bureau neerzetten!" "Straks komen er dieven" "Geef me jullie paspoorten!" Haha, op ons maakte het op dat moment niet zoveel indruk, althans we deden net alsof. Tentje verplaatsen hadden we echt geen zin aan en in ons allerbelabberste frans en hoogstwaarschijnlijk met een flinke kegel legden we uit dat we daar te 'moe' voor waren en gaven we ze maar een fiche in plaats van het paspoort. Binnen een minuut waren ze van gedachten veranderd en wensten ze ons vrolijk lachend 'bonne nuit' Snap jij hem???
Maar goed, even terug... vanuit Addakhla was het vijftien uur met de bus naar Goulmime, waar we diep in de nacht, tegen het ochtendgloren, dus eigenlijk in het ondiepe van de nacht, aankwamen. Vanaf daar hebben we eindelijk normale tegenwind hebben in plaats van storm.
De hele kust is in beslag genomen door overwinterend campervolk. Allemaal in het bezit van een veel te grote camper en de halve huisraad moet natuurlijk mee, inclusief brommertjes, elektrische fietsen, qatqats of zelfs extra autootjes. Allemaal een onooglijke kuttelikkertje (excusez le môt) waar de mannen dan mee over de camping wandelen om alles goed in de gaten te kunnen houden anders hebben ze niks te roddelen met hun vrouw, want daar zijn ze na een paar maanden onderweg ook wel mee uitgeluld. In stadjes hebben de, meestal Franse, overwinteraars zelfs hele pleinen met parkeerplekken in beslag genomen. Regelmatig worden we op campings geweigerd omdat ze 'complet' zijn. Echt belachelijk. Als er wél plek is bekruipt me het Calimero-gevoel: "Zij zijn groot, en ik is klein.....het is níe eerlijk!" Gelukkig zijn kamers en hotelletjes in Marokko goed betaalbaar.
Na Goulmime fietsen we maar vier dagen totdat de wind weer storm wordt.
Nieuw plan..... Liften. Een uurtje staan we te liften, maar bijna niemand komt langs; twee campers, vier overvolle stationwagons en één lege pickup die ons wel wil meenemen voor twintig euro. Jammer dan, maar dat doen we niet! Nieuw plan... dan maar weer terug naar Goulmime en vandaar naar Agadir. Met een vaartje van vijfendertig kilometer per uur zweven we zo'n beetje over de weg. Na nog geen vijf kilometer een bus in de verte! Nieuw plan..... (of eigenlijk oud plan) met de bus mee naar Tata. Camping complet! Een kamer op de bovenste verdieping van een heerlijk hotel met uitzicht over de groene palmeraie en de honderd tinten bruine bergen van de Anti-Atlas is ook geen straf.
Vanaf Tata fietsen we door stenige valeien en wanen ons in de Grand Canyon in Amerika. We maken een aantal zeer mooie bushcamps. Één keer komen we onverwacht bij warmwaterbronnen te kamperen en liggen we 's avonds heerlijk in een warm bad, één keer slapen we in de palmeraie van Tissent, nadat we er eerst met twee mannen een heleboel kopjes thee gedronken hebben (we hadden alleen geen rekening gehouden met het irrigatie-systeem, zodat we 's avonds halsoverkop ons tentje moesten verplaatsen) en één keer werden we door een jongen in de bergen uitgenodigd om onder een afdak te slapen en zijn moeder kookte een heerlijke tajine voor ons en de volgende dag werden we gewekt met versgebakken pannenkoeken en hete koffie.