Snel noordwaarts!

Filmpje Frankrijk: http://youtu.be/xZ-2UpOq664


We 'bonjouren' er weer heel wat af. Na vier dagen zijn we terug op de bekende route en komen nogal veel collega-fietsers tegen. Eigenlijk kunnen we net zo goed goedemorgen of goedemiddag zeggen want de kans dat het Nederlanders zijn is ongeveer honderd procent. Franse campings konden wel opdoeken als er geen Nederlanders zouden zijn.
In die vier dagen hebben we in eerste instantie de Rhône gevolgd en later de Saône. Altijd even makkelijk was het niet. Voor Lyon raakten we de rivier kwijt zodat we verstrikt raakten op drukke wegen en het spitsuur van de grote stad. Langs de Saône had één of andere malloot bedacht de weg op te knappen met grote kiezels en keien zodat het leek of we tientallen kilometers lang door droge rivierbeddingen aan het fietsen waren. Polsen en derrière hadden het zwaar te verduren.
Met rode bavianenbillen probeerden we die avond vanaf een barkruk de legendarische voetbalwedstrijd Nederland-Spanje te kijken. Dat viel niet mee. We hadden heel wat biertjes nodig om de pijn te verzachten!.
Wat later dan normaal en na een extra sterke grote kop koffie gaan we de volgende ochtend toch maar weer op pad en we rijden de hele dag over een oude, niet meer in gebruik zijnde en tot fietspad omgebouwde spoorlijn, inclusief een bijna twee kilometer lange verlichte fietstunnel. Dit keer maakt de noordenwind het ons knap lastig. De dagen dat we afgelopen jaar meewind hadden kun je nog steeds op één hand tellen. Of zou iemand van hogerhand hiermee willen zeggen: "Ga terug! Zoef lekker met de wind mee en ga weer naar Afrika! Je bent gek dat je naar huis gaat." Wishfull Thinking! Ik zou wel willen, maar de geslonken spaarrekening moet echt weer aangevuld worden! Ach, en dan krijg je weer allemaal lieve berichten van de mensen die je gemist hebben en dan wil je ook wel weer naar huis.Heel dubbel allemaal.
Onderweg krijgen we vaak de vraag: "Wat heb je nu het meest gemist?" Nou, eigenlijk mis ik niet zoveel, maar wat ik het meest mis is het 'gewoon'. Gewoon even je boodschappen doen bij de super om de hoek en ook nog weten waar alles staat. Gewoon een boterham met kaas eten aan een tafel. Gewoon even je familie of vrienden bellen en vragen of we een kop koffie samen zullen drinken. Gewoon 's nachts naar je eigen wc gaan en niet eerst bedenken waar je bent en waar je naartoe moet. Gewoon thee uit een glas en niet uit een naar koffie smakend plastic bekertje. Een gewone handdoek en niet zo'n outdoorgeval waar je je alleen maar mee droog kunt deppen en natuurlijk je eigen douche waar je niet bang hoeft te zijn voor voetschimmels en waar je andermans schaamhaarachtige restanten niet eerst weg moet spoelen.
Het nadeel van gewoon is alleen dat het al snel weer zo ontzettend gewoon wordt. Als je pas thuis bent is gewoon nog heel bijzonder en geniet je er volop van, na een paar weken is dat gevoel al weer helemaal verdwenen en is gewoon weer zo gewoon en zou je het liefst weer op pad gaan. Of zou dat dan juist weer gewoon worden? Ik weet het gewoon niet. Het is best fijn om zo langzamerhand naar steeds gewoner te fietsen zodat we niet alles in één keer te verwerken krijgen. Zo heeft Egbert alweer zijn eerste patatje mayo gehad en ik een echte bruine boterham met kaas en komkommer en we praten al weer heel vaak Nederlands met de buren.
Na zes dagen gaat de wind gelukkig iets liggen zodat we niet meer helemaal kapot zijn na honderd kilometer trappen. Niet alleen fysiek is de tegenwind zwaar, maar het maakt ook ongelooflijk veel lawaai aan je hoofd, ik kon mijn muziek niet eens horen door de oortjes. Toch vorderen we snel. We hebben in de eerste twee weken weken maar één rustdag genomen, maar dan merk je eigenlijk pas echt hoe moe je bent, dus nu hebben we net twee halve fietsdagen achter de rug, en dat gaat beter. Je blijft in het fietsritme en toch rust je uit. De Ardennen proberen we te omzeilen door een fietsroute langs de Maas (La Meuse) te nemen. Evenzogoed gaat de weg op en neer, maar niet met van die venijnige klimmetjes waar de Ardennen om bekend staan. De laatste tachtig kilometer tot de Belgische grens meandert de Maas door een schitterend bebost, hoog en soms rotsachtig gebied, terwijl het aangelegde, autovrije fietspad (Voie Verte) geheel vlak langs de oever gaat. Geweldig! In België gaat datzelfde fietspad over in de 'Ravèl' en voor we het weten zitten we al in Namur. Daar nemen we een hotel, superluxe na alle kampeerplekjes in de donkere bossen, even voetbal kijken, zappend vanuit je bed en vanavond een lekkere Leffe Blond (ik) en een Leffe Brúne (Egbert) op het terras bij de Abdey de St Jean. Niet slecht voor een doordeweekse maandag!