Tanzania deel 1

Painamapo ndipo painukapo
(Een helling gaat zowel naar boven als beneden)

Een nieuw land is telkens weer even wennen. En elk Afrikaans land is tot nu toe qua sfeer heel anders dan het vorige. Dat merk je direct zodra je de grens over bent.
Hier in Tanzania vind ik dat bij veel mensen de gezichtsuitdrukking nogal nors is en kijken ze je aan of je nog te smerig bent om in de kookketel te stoppen, maar als Egbert of ik dan vriendelijk habari (hoe gaat het), jambo (hallo) of sabelheri (goedemorgen) zegt, kan zo'n gezicht ook op slag openbreken en wordt er heel vriendelijk naar ons gelachen en zeggen ze karibu ( welkom) of nzuri, nzuri (goed goed) We fietsen dan ook in een totaal niet toeristisch, enigszins achtergebleven boerengebied. In de eerst twintig dagen die we in dit land zijn, zien we welgeteld vier witmensen. We hebben allebei een woordenlijstje Swahili in het kaartenvak van onze stuurtasjes gestopt om zo snel mogelijk wat van de taal te leren want bijna niemand spreekt Engels.
De hoofdweg tussen de grens en Dar es Salaam is te druk, smal en vol met levensgevaarlijke trucks. Een gewaarschuwd mens telt voor twee! Dus die gaan we met de auto.Vanaf Makambako fietsen we weer. Nou ja, fietsen is een groot woord. Het is behoorlijk bergachtig dus regelmatig moet ik mijn fiets de steile hellingen opdrukken. Vervolgens race ik naar beneden met kramp in de onderarmen van het remmen, want bergafwaarts is het weer idemdito steil en dat doen we veertig keer per dag. Na tweeënhalve dag ploeteren en honderdtachtig kilometer verder krijgen we een lift: fietsen op het dak en wij achterin tussen de cassave en de mannen spreken nog Engels ook. Ze brengen ons helemaal zestig kilometer verder naar Songea, ook al hoeven ze daar zelf niet heen. Wat bestaan er toch een aardige mensen!
We nemen daar het meest luxe hotel wat we kunnen vinden en betalen maar liefst zeventien euro voor een nacht met ontbijt! De hele verdere middag lig ik te slapen, zo moe ben ik. Songea heeft een centrumfunctie voor alle boerendorpen in de wijde omgeving. Ik kijk mijn ogen uit! Wat een verschillende 'trible-koppen', sommigen pikzwart in allerlei kleurrijke doeken gehuld en met kettingen en armbanden behangen, sommigen heel Noord- Afrikaans moslimachtig met hoofddoeken en zelfs allesbedekkende burka's, anderen weer bruin en kroezig. Meestal zijn de vrouwen traditioneler en kleurrijker dan de mannen.
We besteden een hele dag aan boodschappen doen. Bij allerlei miniwinkeltjes, stalletjes en kleine shopjes scharrelen we bijna alles wat we nodig hebben bij elkaar. In Nederland zou je er in een half uurtje mee klaar zijn. Ik heb víisioenen van een koele Albert Hein met schappen vol eten en een kaasafdeling. Een kaasafdeling! Alleen bij de gedachte al, loopt me het water in de mond! Mijn laatste stukje kaas, nou ja kaas. eigenlijk meer iets wat voor kaas door moest gaan, was op twintig oktober, alweer meer dan zes weken geleden! "Maak ons niet jaloers!!" schrijven we aan een Belgisch stel terug, als ze ons mailen: "We zitten nu in Lilongwe en er is een echte Shoprite!
De vierhonderd kilometer lange zandweg tussen Songea en Masasi gaat op en neer en op en neer. Doodmoe wordt je ervan. Ergens halverwege worden we ook nog overvallen door het begin van het regenseizoen. De weg veranderd in een roodbruin- kolkende rivier en we stoppen in een boerengehucht in een vies en goor guesthouse om te schuilen voor de regens en het onweer. Douchen met een emmertje water boven een (vol) poepgat, terwijl kakkerlakken van meer dan zeven centimeter over de muren rennen en de spinnenwebben met dode spinnen van de afgelopen tien jaar langs je gezicht slierten. De hele nacht kotsgeluiden van een oud omaatje uit een hutje verderop. Bah! Wat smerig!
In elk gehucht waar we doorheen komen staan mensen met open mond van verbazing ons ongegeneerd aan te staren. Hele dorpen stoppen met waar ze mee bezig zijn en iedereen loopt naar de weg om te kijken wat er langs komt. Mzungu's op de fiets hebben ze nog zelden gezien. De eerste keer dat je zoiets overkomt is nog wel grappig, maar twintig keer per dag is echt niet zo heel leuk meer, zeker niet als zo'n dorp net op de top van een flinke heuvel ligt en je hijgend en dampend van het zweet met moeite boven komt trappen. Het woord comfortzone hebben ze nog nooit van gehoord! ik zeg nog zo tegen ze: "Ga uit mijn comfortzone!!" maar luisteren..... ho maar! Meestal hebben we zo 'n vijftig mensen in een dorp achter ons aan lopen als we een paar eitjes moeten kopen of een flesje drinken.Eén keer kwam de hele lagere school achter ons aangerend en zijn we gered door een oud mannetje met een zweep. Haha..dat zal ze leren!
De hele route passeren ons nauwelijks auto's, wel veel brommertjes en een paar vrachtwagens en af en toe een busje. Dan moet je echt maken dat je van de weg af komt, want ze scheuren en glijden door de bochten alsof ze Parijs-Dakar moeten winnen.
Het laatste stuk naar Masasi is erg mooi. Vreemd gevormde, losstaande granietheuvels sieren het landschap. Dan fietsen we nog twee dagen door verkoelende regen naar Lindi, aan de Indische oceaan, door hele baobabbossen en palmbomentuinen. Af en toe stoppen we bij een mangoboom om de mangootjes van de grond te rapen. Ze zijn heerlijk zoet en dorstlessend. "Nog eentje dan" zeg ik telkens, maar kan niet stoppen,
In Lindi nemen we speciaal voor mijn verjaardag een heel luxe hotel, met water uit een douche en elektriciteit die het de hele nacht blijft doen, zodat we de airco kunnen gebruiken, en wifi om met Tom en Christel te skypen. De volgende ochtend een ontbijtbuffet met kaas. Ik ren er zowat op af....... Ach, wat een domper! Driehoek-puntjes goudgele mango. Teleurgesteld smeer ik dan maar een broodje met boter en nesquick, want eieren ben ik helemaal op uitgegeten en lauwe knakworsten lust ik echt niet!


Speciaal voor Marloes nog deze :

Hapana marefu yasiyo ncha

en:

Asiyefunzwa na mamaye, hufunza na ulimwenga

http://www.youtube.com/watch?v=oJHlYbd-RFI