Senegal deel 2

Senegal deel 2

http://youtu.be/q6bDbqYgwtY

Langzamerhand wordt de weg steeds smaller. Wat begon als een redelijke laterietweg vervaagt regelmatig in uiteenlopende, smalle zanderige koeiepaadjes. Telkens vraag ik me af: "Wat zal ik doen? Links? Rechts?" De weg die we uitzochten, van Tambacounda naar Ranerou, stond niet eens op de GPS, slechts een dun grijs lijntje op de kaart. Met elke trap op mijn pedalen gaan we het avontuur tegemoet. Ik hoop telkens dat ik goed gok. Ik houd maar een beetje de wind van voren en de zon van achteren, dan moet het goedkomen, toch...? We verdwalen maar één keer echt!
We treden een betoverende wereld binnen van stoffige, afgelegen boerendorpjes en zinderende, kale vlaktes, waar de tijd eeuwen stilstond, waar de mannen lopen in grote gewaden met donkere doeken als een tulband om hun hoofd gewikkeld, alsof ze zo uit het sprookje ' Alibaba en de zeven rovers' zijn ontsnapt en de vrouwen zwarte henna-tatoeages op de onderlip, kin, handen en voeten hebben en sommige zelfs met scarvings in het gezicht. De oren en armen behangen met zilver- en koperkleurige oorbellen, armbanden en rode touwtjes. Een wereld waar niets anders te doen is dan overleven en grote kuddes koeien en geiten laten grazen in het dorre goudgele gras. Het begrip 'tijd' en 'afstand' krijgt hier een andere dimensie.
Telkens als we zo'n gehuchtje binnen komen worden we belaagd door hordes mensen, vooral kinderen en vrouwen. In sommige dorpen is de sfeer heel relaxed, schudden we iedereen een handje (bah) en proberen we wat te communiceren. Helaas spreken wij geen Poular of Wolof en zij geen Frans, maar dat mag de pret niet drukken. 'Bonjourrrrrrrrr' en 'Au revoirrrrrrrr' leer ik alle kinderen op z'n Jiskefets.
Er zijn jammer genoeg ook dorpen waar het anders toegaat. Er wordt hysterisch gekrijst: "Donez moi cadeaux" of "Donez moi bonbon", "minty, minty!!" Zelfs de chef de village doet er aan mee. Het halve dorp blijft dan achter ons aanrennen en trekken aan de spullen. Hoogst irritant! "Sa n' est pas normalles" roep ik een paar keer boos achterom en voordat ik boos wordt moet het wel echt erg zijn! Maar er blijven altijd een paar die-hards over die wel twee of drie kilometer blijven meerennen.
De Ferlo Plains zijn enorm droog. Als we water halen uit de putten bij de dorpjes wordt er een ezel via een katrol aan de waterzak geknoopt en een kindje moet dan met de ezel gaan lopen. Dat gaat niet zachtzinnig. Er wordt behoorlijk gemept met een stok. Soms zijn de putten meer dan veertig meter diep. Arme man die ze heeft moeten graven, arme ezel die er water uit moet trekken.
Na tweehonderdvijftig kilometer, vijf dagen, twaalf lekke banden, een verwoeste buitenband, een gebroken voordrager en een trapas aan gort later, komen we weer uit de 'brousse'. Tig paardenkarren en slechts twee auto's, één vrachtwagen en een brommertje zijn ons in al die tijd gepasseerd. Geen winkeltjes, geen elektriciteit, geen telefoonbereik, geen verharde wegen, geen kraantje; niets. Gelukkig ruiken we onszelf niet maar het kan niet anders dan dat er een luchtje aan ons zit.
Na een maand Senegambia staan we eindelijk op een heuse camping. Nog steeds totaal afgelegen en ver van de bewoonde wereld, maar een heel gezellige en ontspannen plek met leuke mensen, waar iedereen heel gemoedelijk met elkaar omgaat. Drie wereldfietsende jongens vertellen ons alle ins en outs over water en shopjes op de lange, lange weg door de Sahara.
We worden goed gewaarschuwd voor tegenwind en zandstormen. ...Oei!
"En een visum, die kopen we toch aan de grens?"
"Euh,..... niet bij Diama, waar jullie erover willen" .... Oei!
Dus nu zitten we weer voor één dagje weer in Dakar om naar het mauretaanse consulaat te gaan, een visum regelen. Kunnen we mooi ook op zoek naar een goede fietsenmaker en weer losgaan in de supermarkt.