VAN SPRINGBOK NAAR AUSSENKEHR

Als je op de N7 rijdt van Springbok naar de Grens met Namibië, bedenk dan dat ergens in het asfalt twee drollen verwerkt zijn. Eén van Egbert en één van mij. Na bijna 80 kilometer tegen de koude wind ingeploeterd te hebben, vinden we een plekje voor de nacht achter een grote berg met grind, gebruikt om de N7 op te knappen. Slapen achter de berg. toiletgebeuren in de berg.
Nog een klein klimmetje naar de duizend meter en dan een veertig kilometer lange afdaling naar de Oranjerivier, slechts 260 meter hoog, de grens met Namibië.
Eindelijk weer een warm dagje en de hele middag gaan we camping hangen. Om één uur 's middags is hier al niemand meer nuchter en een normaal gesprek met iemand is al niet meer mogelijk. We passen ons maar een beetje aan.

Grensovergang 1: De Zuid-Afrikaanse douane zijn we zo voorbij, geen enkel probleem, gezellig praatje, even kijken in het paspoort, alles kits en dan twee kilometer door niemandsland naar de Namibische grens. HO! Geen stempel!. Ga terug!
Twee kilometer terug naar Zuid-Afrika, stempeltje halen, weer praatjes maken en weer twee kilometer naar Namibische Custumors. Maar waar is het vervoersmiddelenbriefje? Geen idee! Okee. Dat zien ze dan door de vingers en baf... visastempelgeluiden! Gelukkig. Nog een laatste douanecheck, gezellig praatje maken en na anderhalf uur zijn we dan in eindelijk Namibië

Vandaag de zondvloed! Ze zeggen dat toen de zondvloed kwam, het een beetje miezerde aan de Oranjerivier. Vandaag dus!
Ondanks de harde tegenwind en regen is het hier adembenemend mooi. Hoge kale bergen, in kleur variërend van zwart naar geel en groen, veel zand, weinig begroeiing.
We verheugen ons op de hotsprings van Ai-Ais morgen. Want dat weer hier....Zo koud en druilerig is het anders nooit!........ Waar hebben we dat ook alweer vaker gehoord?