Naar de grens met Zambia

005 van Swakopmund naar Katima, de grens met Zambia

Nog nooit stond ik met zoveel plezier bijna een uur in de rij bij het postkantoor. Het is 'pensionday' in Otjiwarongo. En gisteren 'payday'. Het hele dorp staat al twee dagen op zijn kop. Chaos. Ellenlange rijen bij de pinautomaten en gepensioneerden halen geld op bij het postkantoor. De winkels, supermarkten en bottleshops puilen uit. Op elk grasveldje in het dorp zitten groepjes mensen met grote hoeveelheden plastic tasjes en dozen om zich heen gedrapeerd. Iedereen is op zijn mooist aangekleed. De Herero-vrouwen zijn groot, ze zien er stoer uit en dragen victoriaanse jurken in de mooiste kleuren met op hun hoofd allerlei doeken met - zoals wij dat noemen- een stokbrood erin verstopt, als symbool voor koeienhoorns, het vee dat ze bezitten. De mannen dragen mooie, altijd net iets te grote pakken met bruine hoeden.
Ik sta in het postkantoor om weer een grote doos naar huis te sturen. Twee dagen geleden vond ik een paar prachtige kuduhoorns langs de kant van de weg. Tja, wat moet je daar nu mee? Eerlijk gezegd: Geen idee! Maar ik wil ze toch houden! Twee kilo per stuk. Puppy-eye......., puppy-eye...... Ik moet Egbert wel héél lief aankijken en dan bindt hij ze achterop zijn karretje.
Nu we naar het noorden gaan, wordt het eindelijk lekker warm. De springbokjes en de gemsbokken zien we niet meer, maar wel heel veel wilde zwijntjes (wartogs) en kudu's. Verder is er, na Spitzkoppe, niet zoveel meer te doen of te zien onderweg en we maken gewoon veel kilometers. Voelt ook goed.
Er waait een stevige, hete en droge noordoostenwind. Voordeel: Het is eindelijk lekker warm. Nadeel: Wij gaan naar het noordoosten.
Na negen dagen achter elkaar fietsen nemen we een rustdag in Grootfontein.
Overal waar we komen zijn we zo'n beetje 'home-alone'. Lege hotels, lege campings, lege lodges. De allereerste fietser die we tegenkomen is een maffe Duitser die een kunstproject heeft met een of andere pop. Zegt een volwassen man van mijn leeftijd echt zonder blozen bij het ontbijt; "Ik ga even op zoek naar een kleermaker om een Herero-jurkje voor mijn popje Nala te laten maken" .... Hebben wij weer! (www.the-nala-projects.com)
Vervolgens gaan we nog een ochtend op bezoek bij de San. Ze laten ons zien hoe ze vroeger geleefd hebben. Eerst rij je zesentachtig kilometer de bush in. Dan staat er een paal met een briefje er aan. Dat is dan "the reception". Er komt een jongen aangeslenterd van het type "Yo-man" inclusief afzakbroek en zonnebril. Dat is onze gids. "Give us ten minutes" zegt hij en iedereen in het dorp gaat zich omkleden in originele San-kleding. Met veel overgave laten ze ons een paar van hun gebruiken zien (http://m.youtube.com/watch?v=3gHb7JmsbWw) Ze krijgen zelfs Egbert zo gek om in sluipgang door de bush te gaan om een strooien hertje te jagen, haha, dat had je moeten zien
Hun taal is prachtig, klinkt heel zachtaardig, met allerlei klikklaks erin. Ondanks het hoge klompendansgehalte was het toch heel interessant.
Daarna in twee dagen de tweehonderdentwaalf kilometer naar Rundu, de grensplaats met Angola. Volgens de eigenaar van Roy's Camp is er niets tussen zijn camping en Rundu. Ook op mijn kaart staat alleen een lange, hele lange, rechte weg. Geen dorpjes; niets. Ik zie er als een berg tegenop. Bepakt met zo'n vijfentwintig liter water gaan we op weg. Tot onze grote verassing zijn er heel veel dorpen onderweg. Met van die hutten, precies zo als ik ze van teevee en de Novibkalender van vroeger ken. Met muren van leem en houten palen en daken van riet. We zijn in Afrika beland! Eindelijk. Allerlei winkeltjes langs de kant van de weg, vrouwen met zware waterkannen op hun hoofd, groepen kinderen die in schooluniformen naar school gaan, ossenkarren, ezelskarren, Chinese fietsen, scholen, kerken, kroegjes enzovoort. Zelfs een fietsenmaker. Hoezo niets???? Is dit een vorm van discriminatie? In het Zuiden stond elke lullige boerderij waar misschien maar drie of vier mensen woonden nog op de kaart en hier wonen duizenden mensen en dat heet "Niets". Ik snap iets niet!
In de Caprivistrook loopt de temperatuur soms op tot wel negenendertig graden. We drinken liters water. Heet water. Als verwaarloosde zuiglammeren hangen we aan de bidons te lurken. Ik heb visioenen van ijskoud water. Niets op de wereld lekkerder dan ijskoud water! Vaak kopen we langs de weg zogenaamde monkey-oranges. De binnenkant ziet eruit als apenhersentjes, maar ze smaken heerlijk naar een prakje van banaan en sinaasappel. Even sabbelen op de dikke pitten, dat lest ook aardig de dorst.
De Popafalls zijn niet meer dan een paar stenen in de Okavongarivier en daardoor een beetje een stroomversnelling. Het mag de naam 'falls' niet dragen. De krokodillen en nijlpaarden zijn daarentegen wel een grote attractie. We kijken onze ogen uit.
De volgende drie dagen moeten we door het tweehonderdtien kilometer lange Bwabwata National Park fietsen. Daar waar ik zo tegen opzie: Olifanten.
Al aan het begin van het park staan grote waarschuwingsborden: "Beware of the wild animals" Eerst zie je alleen heel veel grote klonten olifantenpoep liggen. "Egbert!!! zie je dat? Zie jij ze ergens??" Nog niets te zien. Dan aan beide kanten omgerukte bomen en losliggende takken: Olifantenwerk. Toch een beetje-behoorlijk-best-wel-huiverig verder fietsen. Dan een kleintje aan de rechterkant van de weg. We stappen even af om te kijken. Zul je zien, staat Big Mama vast aan de linkerkant om ons te pletten. Gelukkig niet. De eerste overleefd! Even later een kudde van vier grote olifanten links en nog een paar kilometer verder pas echt grote kuddes van wel twintig tegelijk. "No way dat ik hier ergens ga overnachten EGBERT!!!" "Ik leg wel wat prikkelbosjes en takken om de tent" zegt Egbert. "Nee Eg, ik bedoel gewoon NO WAY!
Dan zien we bij een vrachtwagen langs de kant van de weg een leeg 'bakkie' staan. (een 4x4 pick-up-auto) en vragen we of onze fietsen achterin mogen. Even de baas vragen en die vindt het goed! Nog nooit hebben we zo veilig gereisd. We zijn nu onderdeel van een bewaakt transport; examenmateriaal van Cambridge (UK) naar Lusaka (Zambia). Twee bewakers met Russische machinegeweren voor, daarna vier vrachtwagens met elk twee bewakers en ook nog twee bewakers apart erachteraan. Allen bewapend! Wij zitten ergens in het midden bij een pief in de auto die alleen maar verantwoordelijk is om bij de grens de nodige handtekeningen te zetten. Wat een baan! Nog diezelfde dag zijn we in het grensplaatsje Katima Mulilo! Nog maar vier kilometer naar Zambia! Het is al donker en we belanden in de eerste de beste, maar oh zo dure luxe lodge. Lang leve de creditcard!

deel 6:
http://youtu.be/ymYp5_xYCFM



De 'wood-gas-stove: http://www.youtube.com/watch?v=KcaECbEfxy4