WalkingMaroc- De stilte van de woestijn

De stilte van de woestijn

http://www.youtube.com/watch?v=dT3ap2AJy8E

"Egbert, Heb jij ook zo'n piep in je oor?" vraag ik terwijl we over de gele zandduinen van M'hamid uitkijken en de zon langzaam zien ondergaan. "Nee, meer een soort gons in mijn hoofd." En hij wijst ergens een gebied midden op zijn voorhoofd aan. "Wat raar." antwoord ik pas na een paar minuten. "Het zijn toch niet je hersens die kraken?"
Ook daarna zeggen we weer een tijdlang niets. Dat is wat de woestijn met ons doet. Kleine afstanden blijken uren lopen te zijn, lange stiltes slechts een korte onderbreking in je gesprek.
En dan is het nog maar de eerste dag van zeven lange wandeldagen door het uiterste zuidoosten van Marokko.
Voor onze gidsen, allebei Mohammed genaamd, is dat heel anders. Vanaf dat ze opstaan, en nog tot nadat wij gaan slapen hebben ze geen enkel gebrek aan gespreksstof en praten continu. Ik wou dat ik ze een uurtje kon verstaan. Alleen als ze bidden ( vijf keer per dag) is het even stil en als er niks meer te kletsen valt, worden er hypnotiserende dessertblues geneuried.
De kamelen sloffen kalm voortstappend door een ruig gebied met onmetelijke leegtes en pastelkleurige rotspartijen en wij sjokken er braaf achteraan, wat niet altijd even prettig is aangezien het ontluchtingssysteem van een kameel op neushoogte zit, zowel aan de voor als achterkant! Ze burlen er lustig op los.
De eerste nacht maakten we de fout om te dicht in de buurt van de kamelen, of eigenlijk dromedarissen, ons matje uit te rollen en maakten ze ons regelmatig wakker met luidruchtig geboer, gekauw, gesmak, en andere onaangename geluiden en over de stank nog maar niet gesproken.
Zo sloffen we door de eindeloze goudgele zandduinen van Erg Smara en over spaarzaam begroeide hamada's, de uitgestrekte steenpistes. We passeren diepe gorges en ploeteren door zanderige rivierbeddingen. Elke dag leggen we zo'n vijfentwintig kilometer af en het landschap verveelt nooit. De eerste vijf dagen komen we geen levende ziel tegen, pas op de zesde dag zien we af en toe in de verte een enkel herdertje met wat geitjes lopen en de laatste dag wat boeren bij de waterput. Slapen doen we alle nachten onder de blote sterrenhemel, onze eigen vijfduizendsterrencamping. Volgens Egbert kunnen we maar vijfduizend sterren met ons blote oog zien, volgens mij zijn het er veel meer! De maan schijnt zo helder dat we bijna geen zaklantaarn nodig hebben. Rondom de maan een prachtige lichtgevende kring. Daar ga ik thuis maar eens op googelen wat dat voor een verschijnsel is, kom ik gelijk achter het aantal zichtbare sterren.
De een-na-laatste wandeldag klauteren we langzaam naar de kam van de lange bergketens van Jbel Bani. De kamelen schudden vervaarlijk heen en weer maar waggelen schijnbaar moeiteloos met hun rustige tred omhoog. Bovenop kijken we uit over de hamada van Faija. In de verte, van hitte trillende lucht, vangen we al een blik van Zagora op. Afstanden blijken weer bedrieglijk, want Zagora blijkt nog anderhalve dag flink doorlopen te zijn.
"Volgens mij is eindelijk de piep uit mijn oren" zeg ik de laatste avond voor het slapen gaan tegen Egbert. "Het is nu meer een soort zachte brom" "Nee joh Ellen! Dat is de waterpomp verderop in de palmentuin" En dan weet je dat je weer bijna in de bewoonde wereld bent
Met gemengde gevoelens bereiken we dan de Palmeria van Amazrou, waar net buiten Zagora ons hotel in verscholen ligt. De ommuurde tuin is een klein paradijs met terrasjes, zithoekjes, zwembad en Marokkaanse snuisterijen. De kamers zijn smaakvol Afrikaans ingericht en op elk detail is gelet, zelfs de lichtschakelaars zijn nog in stijl geschilderd. Het voelt heel onwerkelijk om na zeven dagen wandelen en primitief leven je weer in luxe te wentelen.
Dit onderdeel kunnen we weer afschrijven van ons 'things-to-do-in-live' lijstje. Niet dat dat lijstje ooit korter wordt. Hoe meer je onderweg bent, hoe langer hij wordt!