Laatste loodjes Marokko
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen & Egbert
26 Mei 2014 | Marokko, Tanger
Deze keer geen last van een te krappe comfortzone, maar wel van een stomende dampkring rondom mij, waarin ik niemand verdraag. Egbert moet minstens vijftig meter achter me blijven of liever nog ver vooruit zodat ik op mijn eigen tempo kan fietsen. De dag dat we wegfietsten van de camping van Paul en Renate loopt de temperatuur op tot wel veertig graden, de dag erna zelfs tot vijfenveertig graden. Zowel mentaal als fysiek viel het afscheid zwaar. Het was weer beregezellig. Christel en Feike zijn vier nachten geweest en net als de vorige keer in de kerstvakantie was Nicolien er weer en ook erg veel andere en steeds nieuwe en leuke campinggasten, waar we elke avond aan één grote tafel gezamenlijk mee aten. De laatste twee avonden met zes Belgen, zodat ik nu nog steeds allemaal Belgische zinnetjes in mijn hoofd maak. "Allee menneke" roep ik dan weer tegen Egbert als hij me inhaalt of "Ik lijk wel chelijk 'n pak-ezelken ha" als ik niet meer fietsend maar lopend een steil 'stuksken' moet doen.
Toch heb ik ook wel weer zin om op pad te gaan. Het is mooi geweest in Marokko.
De terugroute is verschrikkelijk mooi en heel afwisselend, we zien weer een nieuw, puur en authentiek stuk Marokko, maar eigenlijk is het al te warm om hier nog te fietsen. Ik vind het lang niet altijd even leuk. Van de ochtenden moeten we het hebben. Tot ongeveer elf uur is de temperatuur tenminste onder de veertig graden. Daarna houden we heel lang siësta, soms wel tot vier uur, dan nog steeds is het bijna niet te harden.
Als we na een lange uitputtende klim in Rommani aankomen geeft de thermometer temperaturen tot boven de achtenveertig graden aan en slaat de damp van mij af, de kleren zijn totaal doorweekt, mijn haar hangt als een natte mop onder mijn zweetband, zout druipt in mijn ogen en het bloed stroomt als dikke stroop door mijn aderen. Anderhalve liter koud water is niet genoeg om de dorst te lessen maar er past gewoon niet meer in. Voor mij is de maat vol.
Om een blijvend trauma aan Marokko te voorkomen nemen we de eerste de beste bus naar de kust. En wat voor een bus? Als de walm een beetje is opgetrokken nadat we zijn ingestapt en zijn gaan rijden krijg ik een helder beeld van snotvingers, kauwgomplakkaten en ander eiwithoudend plakvet aan handvaten, richels en stoelleuningen. De man voor ons gebruikt de gordijntjes als zweet- en snotlap. Ik heb visioenen van rondspringende beestjes en krijg spontaan overal jeuk. Gelukkig duurt het maar anderhalf uur en als we uitstappen is de verassing des te groter. Onvoorstelbaar! Tachtig kilometer verder en de temperatuur is al zeventien graden gezakt. Heerlijk! We blijven een dag bijkomen en genieten in Rabat. Er is zelfs gewoon een biertje op het terras, wie had dat nou gedacht?
Via kleine boerenweggetjes volgen we de kust omhoog naar Tanger. De temperatuur blijft nu gelukkig onder de dertig graden en langzamerhand komt mijn gedeukte zelfvertrouwen weer een beetje terug. Ik kan nog wel fietsen. We halen soms zomaar weer boven de honderd kilometer per dag, ondanks heuvels en tegenwind.
Vanaf Tanger is het nog maar een kleine vijftig kilometer naar de haven Tanger-Med, waar we de boot naar Barcelona nemen. (duur: dertig uur) De weg gaat flink op en neer en de uitzichtjes over de intens blauwe Straat van Gibraltar en de zuidkust van Spanje maken elk klimmetje de moeite waard. Onze laatste fietsdag op Afrikaanse bodem. Europa is nu wel heel dichtbij. Ikkanwahuulnjôh. :-(
Toch heb ik ook wel weer zin om op pad te gaan. Het is mooi geweest in Marokko.
De terugroute is verschrikkelijk mooi en heel afwisselend, we zien weer een nieuw, puur en authentiek stuk Marokko, maar eigenlijk is het al te warm om hier nog te fietsen. Ik vind het lang niet altijd even leuk. Van de ochtenden moeten we het hebben. Tot ongeveer elf uur is de temperatuur tenminste onder de veertig graden. Daarna houden we heel lang siësta, soms wel tot vier uur, dan nog steeds is het bijna niet te harden.
Als we na een lange uitputtende klim in Rommani aankomen geeft de thermometer temperaturen tot boven de achtenveertig graden aan en slaat de damp van mij af, de kleren zijn totaal doorweekt, mijn haar hangt als een natte mop onder mijn zweetband, zout druipt in mijn ogen en het bloed stroomt als dikke stroop door mijn aderen. Anderhalve liter koud water is niet genoeg om de dorst te lessen maar er past gewoon niet meer in. Voor mij is de maat vol.
Om een blijvend trauma aan Marokko te voorkomen nemen we de eerste de beste bus naar de kust. En wat voor een bus? Als de walm een beetje is opgetrokken nadat we zijn ingestapt en zijn gaan rijden krijg ik een helder beeld van snotvingers, kauwgomplakkaten en ander eiwithoudend plakvet aan handvaten, richels en stoelleuningen. De man voor ons gebruikt de gordijntjes als zweet- en snotlap. Ik heb visioenen van rondspringende beestjes en krijg spontaan overal jeuk. Gelukkig duurt het maar anderhalf uur en als we uitstappen is de verassing des te groter. Onvoorstelbaar! Tachtig kilometer verder en de temperatuur is al zeventien graden gezakt. Heerlijk! We blijven een dag bijkomen en genieten in Rabat. Er is zelfs gewoon een biertje op het terras, wie had dat nou gedacht?
Via kleine boerenweggetjes volgen we de kust omhoog naar Tanger. De temperatuur blijft nu gelukkig onder de dertig graden en langzamerhand komt mijn gedeukte zelfvertrouwen weer een beetje terug. Ik kan nog wel fietsen. We halen soms zomaar weer boven de honderd kilometer per dag, ondanks heuvels en tegenwind.
Vanaf Tanger is het nog maar een kleine vijftig kilometer naar de haven Tanger-Med, waar we de boot naar Barcelona nemen. (duur: dertig uur) De weg gaat flink op en neer en de uitzichtjes over de intens blauwe Straat van Gibraltar en de zuidkust van Spanje maken elk klimmetje de moeite waard. Onze laatste fietsdag op Afrikaanse bodem. Europa is nu wel heel dichtbij. Ikkanwahuulnjôh. :-(
-
26 Mei 2014 - 22:10
Marloes Vd. Bijl:
Prachtige beelden en iets minder smaakvolle foto's haha, herkenbaar (gelukkig hoef ik dit keer de geur erbij niet te ruiken;-)
Heerlijk jullie verhalen! Die warmte is lastig voor te stellen, zeker met de inspanning die jullie erbij leveren! Bijna dus in Europa, daar ook heel veel plezier gewenst samen!
Liefs Marloes -
28 Mei 2014 - 15:18
Mayke Bruggink:
Veel plezier en succes met de laatste loodjes! -
28 Mei 2014 - 22:39
Edith Blom:
Hallo vrouwke en menneke,
Jaja de laatste etappe op Afrikaanse bodem. Puh wat hebben jullie zitten zweten. Ik zit hier met vest aan en het regent nog steeds.
Denk dat jullie op de boot nog vaak achterom zullen kijken. Wat een avontuur!!!!
Wij vertrekken de vrijdag voor Pinksteren ri het zuiden . Mijn 1e grote reis op motor.....ben zo benieuwd hoe het gaat.
Wens jullie een leuk weerzien met Ginie en John en veeel plezier samen in Barcelona!
liefs Achim en Edith -
30 Mei 2014 - 23:49
Ankie Timmer:
Ha die Ex-Afrikatrappers,
Al voet op Europese bodem??? Wat wordt het doortrappen tot Hengeloooh of nie dan. We kunt bienou nich ofwoachten dai der wier bunt!!
De zomer is nu ook hier begonnen en de temperatuur gaat langzaam omhoog.
Zit hier samen met Cora te bieren nadat ze had gekookt bij Metropool en waren nieuwsgierig waar jullie uithingen.
Dikke kus van ons beiden en loat oe nich kapot kok"n !!!
Cora/Ankie -
31 Mei 2014 - 23:09
Ineke:
Weer genoten van het verhaal en de foto's ( met nu voor ons wat herkenning, het was alleen in maart niet zo warm!) Jullie zijn waarschijnlijk al in Europa, een mooie tocht gewenst!! Liefs, Addie en Ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
