Mauretanie
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen & Egbert
05 Maart 2014 | Westelijke Sahara, Ad Dakhla
http://youtu.be/Aftk9D1_PAk
De grens naar Mauritanië bij Diama is heel wat meer relaxed dan de grens bij Rosso. We horen spookverhalen van mensen op de camping in St. Louis variërend van honderdtachtig tot vijfhonderd euro smeergeld. Wij betalen alsnog vijftien euro per persoon om de grens over te komen (bovenop de dikke vijftig euro voor het visum dat we in Dakar haalden) maar goed, verder ging het heel makkelijk. Noem het maar: 'onvrijwillige ontwikkelingshulp'. We hadden ook gehoord dat ze soms bruggeld vragen, of geld om over de dam te mogen rijden, dat is allemaal dan weer niet gebeurd! Wel na tien kilometer al de eerste politiepost, maar we hebben de zogenaamde fiches al ingevuld en ieders vijfentwintig keer gekopieerd. Zo'n fiche is een formulier met ik weet niet hoeveel vragen die in een boek genoteerd moeten worden. Dat zou telkens minstens een half uur gaan duren. Nu leveren we zo'n kopie in (die 's avonds zo de prullenbak ingaat, of in de barbecue)
Gelijk na de grens is een schitterend natuurgebied maar de wind blaast zo hard dat we niet meer dan zeven kilometer per uur kunnen fietsen en nauwelijks om ons heen kunnen kijken want dan zwabber je over de hobbelige wasborden gravelweg. Rechts van de weg riet en moeras en links van de weg modderige kale zoutvlaktes. We vinden pal aan de weg toch nog een klein droog overnachtingsplekje achter een struik, gelukkig een klein beetje uit de stormachtige wind.
Tijdens het eeuwige potje vismacaroni koken klaagde ik: "Dit is niet te doen" "Ik heb toch geen straf!?" "Dit overschrijdt alle grenzen van wat nog leuk is"
Ook de dag daarna blijft de storm uit het noorden waaien en leggen we niet meer dan veertig kilometer af en dat na zes uur zandhappen. Toch fietsten we door, wat moet je anders in the-middle-of-nowhere? "Tot eind april, begin mei blijft de wind zo" belooft de gendarmerie grijnzend. Als een boer met zand tussen de tanden lachen we mee, en fietsten we door.
"Zodra we aan de hoofdweg zijn, nemen we een lift." Zo spraken we het af, maar eenmaal aan de hoofdweg fietsten we toch door. "Als we in Tinguint zijn, regelen we een taxi!" Ook daar fietsten we door. Bij de achtste politiecontrolepost, dertig kilometer voor Nouakchott, wilde iemand ons wel meenemen in zijn busje. Toen hoefde het niet meer verdorie, nou fietsen we door ook!!
In Nouakchott wordt ik gigantisch van mijn fiets gereden, wat schrammen, flinke blauwe plekken en een paar dagen 'onmeunige' spierpijn, meer niet wonderbaarlijk, maar dat was echt de druppel. Nu fietsen we niet meer door! De fiets is nog heel gelukkig, want een fietsenmaker die met beleid maar zonder hamer je fiets kan repareren is in Afrika niet snel te vinden.
Met een vierkeervier nemen we heel decadent (met gids én chauffeur) de 'classic piste' naar Nouâdhibou. Over het strand, thee drinken, door de zandduinen, thee drinken, kale vlaktes, thee drinken, langs oude vissersdorpjes, thee drinken, slapen in Berbertenten, thee drinken, eten met je handen en thee drinken, telkens drie kopjes ook nog, volgens Dahíd, de gids, symbool voor de rondtrekkende nomaden; Ze komen elkaar tegen (Love) gaan samen praten (Life) en nemen weer afscheid (Dead). Alleen 's avonds neem je er maar twee, want echt afscheid nemen doe je dan niet.
Het is allemaal weer adembenemend mooi en we zitten gelijk vierhonderd kilometer noordelijker, vlakbij de grens met de Westelijke Sahara (Marokko dus).
Het enige dat de chauffeur meenam was zijn jas. Dahíd had dan nog een lange broek bij zich, die hij 's avonds uitdeed, maar geen zeep, geen tandenborstel, geen waswater. De derde dag was er zo gigantisch veel wind en zand dat we geen raampjes open konden doen in de auto, dus de lucht kon je aan plakjes snijden. Egbert deelt nog minties uit, maar ook dat helpt niet. Daarbij komt nog de gewoonte om heel luidruchtig je snotneus op te halen...iieew.... "Haal op die wekker, snot is lekker" zou mijn moeder zeggen. Drie dagen was echt wel lang genoeg!
In Nouâdhibou hopen we een lift te krijgen naar Marokko, maar die stad heeft zijn beste tijden wel gehad en toeristen zijn er niet meer te vinden dus regelen we een taxi naar de Marokkaanse grens. (Vijftig kilometer plus drie kilometer hossen en stoten over een erbarmelijk slechte weg door niemandsland. Links en rechts van de 'weg' ligt het bezaaid met autowrakken die het niet gehaald hebben) Vandaar willen we verder met de bus naar Addakhla. De wind is nog steeds niet te doen, maar nu denken we: "Hoe harder de wind waait, hoe meer waar voor ons geld"
De grens naar Mauritanië bij Diama is heel wat meer relaxed dan de grens bij Rosso. We horen spookverhalen van mensen op de camping in St. Louis variërend van honderdtachtig tot vijfhonderd euro smeergeld. Wij betalen alsnog vijftien euro per persoon om de grens over te komen (bovenop de dikke vijftig euro voor het visum dat we in Dakar haalden) maar goed, verder ging het heel makkelijk. Noem het maar: 'onvrijwillige ontwikkelingshulp'. We hadden ook gehoord dat ze soms bruggeld vragen, of geld om over de dam te mogen rijden, dat is allemaal dan weer niet gebeurd! Wel na tien kilometer al de eerste politiepost, maar we hebben de zogenaamde fiches al ingevuld en ieders vijfentwintig keer gekopieerd. Zo'n fiche is een formulier met ik weet niet hoeveel vragen die in een boek genoteerd moeten worden. Dat zou telkens minstens een half uur gaan duren. Nu leveren we zo'n kopie in (die 's avonds zo de prullenbak ingaat, of in de barbecue)
Gelijk na de grens is een schitterend natuurgebied maar de wind blaast zo hard dat we niet meer dan zeven kilometer per uur kunnen fietsen en nauwelijks om ons heen kunnen kijken want dan zwabber je over de hobbelige wasborden gravelweg. Rechts van de weg riet en moeras en links van de weg modderige kale zoutvlaktes. We vinden pal aan de weg toch nog een klein droog overnachtingsplekje achter een struik, gelukkig een klein beetje uit de stormachtige wind.
Tijdens het eeuwige potje vismacaroni koken klaagde ik: "Dit is niet te doen" "Ik heb toch geen straf!?" "Dit overschrijdt alle grenzen van wat nog leuk is"
Ook de dag daarna blijft de storm uit het noorden waaien en leggen we niet meer dan veertig kilometer af en dat na zes uur zandhappen. Toch fietsten we door, wat moet je anders in the-middle-of-nowhere? "Tot eind april, begin mei blijft de wind zo" belooft de gendarmerie grijnzend. Als een boer met zand tussen de tanden lachen we mee, en fietsten we door.
"Zodra we aan de hoofdweg zijn, nemen we een lift." Zo spraken we het af, maar eenmaal aan de hoofdweg fietsten we toch door. "Als we in Tinguint zijn, regelen we een taxi!" Ook daar fietsten we door. Bij de achtste politiecontrolepost, dertig kilometer voor Nouakchott, wilde iemand ons wel meenemen in zijn busje. Toen hoefde het niet meer verdorie, nou fietsen we door ook!!
In Nouakchott wordt ik gigantisch van mijn fiets gereden, wat schrammen, flinke blauwe plekken en een paar dagen 'onmeunige' spierpijn, meer niet wonderbaarlijk, maar dat was echt de druppel. Nu fietsen we niet meer door! De fiets is nog heel gelukkig, want een fietsenmaker die met beleid maar zonder hamer je fiets kan repareren is in Afrika niet snel te vinden.
Met een vierkeervier nemen we heel decadent (met gids én chauffeur) de 'classic piste' naar Nouâdhibou. Over het strand, thee drinken, door de zandduinen, thee drinken, kale vlaktes, thee drinken, langs oude vissersdorpjes, thee drinken, slapen in Berbertenten, thee drinken, eten met je handen en thee drinken, telkens drie kopjes ook nog, volgens Dahíd, de gids, symbool voor de rondtrekkende nomaden; Ze komen elkaar tegen (Love) gaan samen praten (Life) en nemen weer afscheid (Dead). Alleen 's avonds neem je er maar twee, want echt afscheid nemen doe je dan niet.
Het is allemaal weer adembenemend mooi en we zitten gelijk vierhonderd kilometer noordelijker, vlakbij de grens met de Westelijke Sahara (Marokko dus).
Het enige dat de chauffeur meenam was zijn jas. Dahíd had dan nog een lange broek bij zich, die hij 's avonds uitdeed, maar geen zeep, geen tandenborstel, geen waswater. De derde dag was er zo gigantisch veel wind en zand dat we geen raampjes open konden doen in de auto, dus de lucht kon je aan plakjes snijden. Egbert deelt nog minties uit, maar ook dat helpt niet. Daarbij komt nog de gewoonte om heel luidruchtig je snotneus op te halen...iieew.... "Haal op die wekker, snot is lekker" zou mijn moeder zeggen. Drie dagen was echt wel lang genoeg!
In Nouâdhibou hopen we een lift te krijgen naar Marokko, maar die stad heeft zijn beste tijden wel gehad en toeristen zijn er niet meer te vinden dus regelen we een taxi naar de Marokkaanse grens. (Vijftig kilometer plus drie kilometer hossen en stoten over een erbarmelijk slechte weg door niemandsland. Links en rechts van de 'weg' ligt het bezaaid met autowrakken die het niet gehaald hebben) Vandaar willen we verder met de bus naar Addakhla. De wind is nog steeds niet te doen, maar nu denken we: "Hoe harder de wind waait, hoe meer waar voor ons geld"
-
05 Maart 2014 - 18:57
Mayke:
Hoi,
Wat een leuke foto's en een mooi verhaal!
Hier is het lente, ook heerlijk...
Groetjes Mayke -
05 Maart 2014 - 20:25
Edith:
Hoi lieve daghappers eh zandhappers,
Allereerst Egbert Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag in dat verre Afrika........slingers+ballonnen a/d fiets?!
Geweldig jullie mooie foto's en leuke reisverslagen. Echt om er iets mee te doen.
We zouden elkaar nog kunnen ontmoeten in Marakesh. Ben daar met nog 6 dames van 20 t/m 24 mrt?!?
Wens jullie nog mooie fietsdagen toe!!
veel liefs edith
-
06 Maart 2014 - 17:46
Nico Janse:
hallo ellen en egbert
hallo ellen en egbert
als je nu in nederland was kon je je verjaardag met mooi weer in de tuin vieren , maar je bent nog vele kilometers weg daarom van hier hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag van nico en ma
ik drink alvast een biertje en zal aan jullie denken hoe jullie ander het stof zitten , je bent nu net een rover
alleen het water ontbreekt nog verder zijn de verhalen nog steeds mooi om bij weg te dromen , maar dat weten jullie zelf het beste nog een prettige dag en weken gewenst geniet er maar van
de verjaardasgroeten van nico en ma
-
06 Maart 2014 - 18:33
Nico Janse:
sorry dat in het vorige bericht zo veel lege ruimte zit ging verkeert -
07 Maart 2014 - 16:11
John And Irmie Bush:
Hello yEllen and Egbert - WOW ....so there you are - amazing adventurers. Making the impossible possible ...one pedal stroke at a time. Thinking of you and wishing you well. John and Irmie Cape Town
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
