Je bekijkt de reis...
CycleAfrica
Reisverslag Senegal deel 2
10 februari 2014
|
Aantal keer bekeken
591
Aantal reacties
9
Dakar,
Senegal
a
A
Senegal deel 2
Senegal deel 2
http://youtu.be/q6bDbqYgwtY
Langzamerhand wordt de weg steeds smaller. Wat begon als een redelijke laterietweg vervaagt regelmatig in uiteenlopende, smalle zanderige koeiepaadjes. Telkens vraag ik me af: "Wat zal ik doen? Links? Rechts?" De weg die we uitzochten, van Tambacounda naar Ranerou, stond niet eens op de GPS, slechts een dun grijs lijntje op de kaart. Met elke trap op mijn pedalen gaan we het avontuur tegemoet. Ik hoop telkens dat ik goed gok. Ik houd maar een beetje de wind van voren en de zon van achteren, dan moet het goedkomen, toch...? We verdwalen maar één keer echt!
We treden een betoverende wereld binnen van stoffige, afgelegen boerendorpjes en zinderende, kale vlaktes, waar de tijd eeuwen stilstond, waar de mannen lopen in grote gewaden met donkere doeken als een tulband om hun hoofd gewikkeld, alsof ze zo uit het sprookje ' Alibaba en de zeven rovers' zijn ontsnapt en de vrouwen zwarte henna-tatoeages op de onderlip, kin, handen en voeten hebben en sommige zelfs met scarvings in het gezicht. De oren en armen behangen met zilver- en koperkleurige oorbellen, armbanden en rode touwtjes. Een wereld waar niets anders te doen is dan overleven en grote kuddes koeien en geiten laten grazen in het dorre goudgele gras. Het begrip 'tijd' en 'afstand' krijgt hier een andere dimensie.
Telkens als we zo'n gehuchtje binnen komen worden we belaagd door hordes mensen, vooral kinderen en vrouwen. In sommige dorpen is de sfeer heel relaxed, schudden we iedereen een handje (bah) en proberen we wat te communiceren. Helaas spreken wij geen Poular of Wolof en zij geen Frans, maar dat mag de pret niet drukken. 'Bonjourrrrrrrrr' en 'Au revoirrrrrrrr' leer ik alle kinderen op z'n Jiskefets.
Er zijn jammer genoeg ook dorpen waar het anders toegaat. Er wordt hysterisch gekrijst: "Donez moi cadeaux" of "Donez moi bonbon", "minty, minty!!" Zelfs de chef de village doet er aan mee. Het halve dorp blijft dan achter ons aanrennen en trekken aan de spullen. Hoogst irritant! "Sa n' est pas normalles" roep ik een paar keer boos achterom en voordat ik boos wordt moet het wel echt erg zijn! Maar er blijven altijd een paar die-hards over die wel twee of drie kilometer blijven meerennen.
De Ferlo Plains zijn enorm droog. Als we water halen uit de putten bij de dorpjes wordt er een ezel via een katrol aan de waterzak geknoopt en een kindje moet dan met de ezel gaan lopen. Dat gaat niet zachtzinnig. Er wordt behoorlijk gemept met een stok. Soms zijn de putten meer dan veertig meter diep. Arme man die ze heeft moeten graven, arme ezel die er water uit moet trekken.
Na tweehonderdvijftig kilometer, vijf dagen, twaalf lekke banden, een verwoeste buitenband, een gebroken voordrager en een trapas aan gort later, komen we weer uit de 'brousse'. Tig paardenkarren en slechts twee auto's, één vrachtwagen en een brommertje zijn ons in al die tijd gepasseerd. Geen winkeltjes, geen elektriciteit, geen telefoonbereik, geen verharde wegen, geen kraantje; niets. Gelukkig ruiken we onszelf niet maar het kan niet anders dan dat er een luchtje aan ons zit.
Na een maand Senegambia staan we eindelijk op een heuse camping. Nog steeds totaal afgelegen en ver van de bewoonde wereld, maar een heel gezellige en ontspannen plek met leuke mensen, waar iedereen heel gemoedelijk met elkaar omgaat. Drie wereldfietsende jongens vertellen ons alle ins en outs over water en shopjes op de lange, lange weg door de Sahara.
We worden goed gewaarschuwd voor tegenwind en zandstormen. ...Oei!
"En een visum, die kopen we toch aan de grens?"
"Euh,..... niet bij Diama, waar jullie erover willen" .... Oei!
Dus nu zitten we weer voor één dagje weer in Dakar om naar het mauretaanse consulaat te gaan, een visum regelen. Kunnen we mooi ook op zoek naar een goede fietsenmaker en weer losgaan in de supermarkt.
http://youtu.be/q6bDbqYgwtY
Langzamerhand wordt de weg steeds smaller. Wat begon als een redelijke laterietweg vervaagt regelmatig in uiteenlopende, smalle zanderige koeiepaadjes. Telkens vraag ik me af: "Wat zal ik doen? Links? Rechts?" De weg die we uitzochten, van Tambacounda naar Ranerou, stond niet eens op de GPS, slechts een dun grijs lijntje op de kaart. Met elke trap op mijn pedalen gaan we het avontuur tegemoet. Ik hoop telkens dat ik goed gok. Ik houd maar een beetje de wind van voren en de zon van achteren, dan moet het goedkomen, toch...? We verdwalen maar één keer echt!
We treden een betoverende wereld binnen van stoffige, afgelegen boerendorpjes en zinderende, kale vlaktes, waar de tijd eeuwen stilstond, waar de mannen lopen in grote gewaden met donkere doeken als een tulband om hun hoofd gewikkeld, alsof ze zo uit het sprookje ' Alibaba en de zeven rovers' zijn ontsnapt en de vrouwen zwarte henna-tatoeages op de onderlip, kin, handen en voeten hebben en sommige zelfs met scarvings in het gezicht. De oren en armen behangen met zilver- en koperkleurige oorbellen, armbanden en rode touwtjes. Een wereld waar niets anders te doen is dan overleven en grote kuddes koeien en geiten laten grazen in het dorre goudgele gras. Het begrip 'tijd' en 'afstand' krijgt hier een andere dimensie.
Telkens als we zo'n gehuchtje binnen komen worden we belaagd door hordes mensen, vooral kinderen en vrouwen. In sommige dorpen is de sfeer heel relaxed, schudden we iedereen een handje (bah) en proberen we wat te communiceren. Helaas spreken wij geen Poular of Wolof en zij geen Frans, maar dat mag de pret niet drukken. 'Bonjourrrrrrrrr' en 'Au revoirrrrrrrr' leer ik alle kinderen op z'n Jiskefets.
Er zijn jammer genoeg ook dorpen waar het anders toegaat. Er wordt hysterisch gekrijst: "Donez moi cadeaux" of "Donez moi bonbon", "minty, minty!!" Zelfs de chef de village doet er aan mee. Het halve dorp blijft dan achter ons aanrennen en trekken aan de spullen. Hoogst irritant! "Sa n' est pas normalles" roep ik een paar keer boos achterom en voordat ik boos wordt moet het wel echt erg zijn! Maar er blijven altijd een paar die-hards over die wel twee of drie kilometer blijven meerennen.
De Ferlo Plains zijn enorm droog. Als we water halen uit de putten bij de dorpjes wordt er een ezel via een katrol aan de waterzak geknoopt en een kindje moet dan met de ezel gaan lopen. Dat gaat niet zachtzinnig. Er wordt behoorlijk gemept met een stok. Soms zijn de putten meer dan veertig meter diep. Arme man die ze heeft moeten graven, arme ezel die er water uit moet trekken.
Na tweehonderdvijftig kilometer, vijf dagen, twaalf lekke banden, een verwoeste buitenband, een gebroken voordrager en een trapas aan gort later, komen we weer uit de 'brousse'. Tig paardenkarren en slechts twee auto's, één vrachtwagen en een brommertje zijn ons in al die tijd gepasseerd. Geen winkeltjes, geen elektriciteit, geen telefoonbereik, geen verharde wegen, geen kraantje; niets. Gelukkig ruiken we onszelf niet maar het kan niet anders dan dat er een luchtje aan ons zit.
Na een maand Senegambia staan we eindelijk op een heuse camping. Nog steeds totaal afgelegen en ver van de bewoonde wereld, maar een heel gezellige en ontspannen plek met leuke mensen, waar iedereen heel gemoedelijk met elkaar omgaat. Drie wereldfietsende jongens vertellen ons alle ins en outs over water en shopjes op de lange, lange weg door de Sahara.
We worden goed gewaarschuwd voor tegenwind en zandstormen. ...Oei!
"En een visum, die kopen we toch aan de grens?"
"Euh,..... niet bij Diama, waar jullie erover willen" .... Oei!
Dus nu zitten we weer voor één dagje weer in Dakar om naar het mauretaanse consulaat te gaan, een visum regelen. Kunnen we mooi ook op zoek naar een goede fietsenmaker en weer losgaan in de supermarkt.
Reacties (9)
10 februari 2014 21:28 | Door: nico janse
hallo fietsenmakers
Het is wel vervelend als je vaak lekke banden krijgt , kun je ze nog steeds plakken of heb je ze wel op voorraad in de fiets tas , zeg maar tegen de kinderen die jullie achtervolgen , ik stuur mijn grote broer wel op je af
staan er in de rimboe helemaal geen wegwijzers op paddenstoelen waar je naar toe moet , je kunt wel zandkorreltjes strooien dan kun je de weg weer terug vinden
maar ik hoop dat alles nog goed gaat en kom maar snel deze kant uit fietsen
en koop maar niet te veel in de winkel , want dat kunnen jullie voordragers niet aan
nog veel plezier en de groeten uit bijna groen hengelo de planten komen namelijk al uit de knoppen
groet van nico en ma
12 februari 2014 20:24 | Door: Marloes vd Bijl
Lieve Ellen en Egbert,
Hoe meer ik lees en vooral ook jullie foto's bekijk, hoe meer ik met ietsjepietsje kan voorstellen wat een waanzinnige reis jullie aan het maken zijn!!! Ik ken maar een klein stukje Afrika en herken hoe prachtig het kan zijn, maar ook doodvermoeiend ("candy, candy!!/Money!" etc) het kan zijn. En jullie fietsen dan ook nog! En wat een prachtige slaapplekken onder die reuze bomen. En die kleine geit is stiekem een stukje aan het meefietsen in 1 vd fietstassen, Ellen? Bedankt voor alle prachtige verhalen die ik steeds met veel plezier, maar vooral met veel respect lees!
Liefs Marloes
20 februari 2014 20:59 | Door: Ineke
Hoi Ellen en Egbert,
Wat een avontuur en belevenissen!! Addie en ik volgen met veel genoegen jullie prachtige verhalen en sfeervolle foto's ,we denken aan jullie en we vertellen mensen ,die we hier in Voorschoten ontmoeten over jullie "stoere" tocht!!
Liefs Addie en Ineke
25 februari 2014 10:18 | Door: Erwin
Hallo Egbert en Ellen, Wat een reisverhalen en wat een belevenissen! Afrika is een waanzinnig continent, dat wist ik al ook van andere verhalen die ik her en der heb gehoord. Maar wat jullie ook allemaal meemaken? Niet te filmen (doen jullie toch!). Dochter Nina en vriend zijn ook eens door Ethiopië en Soedan etc. naar Egypte gereisd en hebben een schema gemaakt over de manier hoe je achtervolgende bedelaars van je af moet schudden: niets blijkt te helpen, behalve wanneer Marnix (=vriend van) begon te grommen... (een tip?).
sterkte met fietsen en jullie reis, hartelijke groet, Erwin
27 februari 2014 02:44 | Door: Carl-David Granbäck
Hey guys!
I am now in Gambia, managed to enter on small roads from Senegal and didn't get exit nor entry stamp. But now i have entry stamp from a local police office. Good people over here! I currently stay in an old Swedish radio station - pretty cool.
I saw your comment on my blog. You did the right thing... Enjoy the rest of the desert. I could not find many spokes of the right length in Dakar, but will try to manage with longer ones that I double and twist.
Cheers!
Carl
27 februari 2014 20:50 | Door: ginie
een beetje late reactie,maar we zijn jullie niet vergeten hoor !!!
Hopelijk hebben jullie inmiddels alles gerepareerd en geplakt,kun je daar wel banden kopen ???
Weer hele mooie verhalen,we genieten.
Hier is alles goed en gaat alles z'n gangetje,saai he.
Lieve groetjes John en Ginie
3 maart 2014 10:58 | Door: Richard en Truus
Wel een beetje laat, maar het zijn weer mooie en spanende verhalen en foto's. Wij hopen dat alles verder goed zal verlopen dit laatste deel daar in Afrika.En Egbert, alvast van harte gefeliciteerd met jou verjaardag op 6 maart. Wij drinken wel een biertje of twee.............??? Als jullie weer terug zijn in Hengelo. Veel fiets genoegen en de groeten uit Hengelo.
Richard en Truus.
3 maart 2014 13:16 | Door: Miriam te Riele en inge merits
Ha Elllen en Egbert,
Wij zitten gezellig samen koffie te drinken bij Miriam thuis en oude herinneringen op te halen!
Miriam geniet voornamelijk van jullie sprankelende ogen omdat jullie zo ontzettend genieten.
Blijf lekker doorfietsen en geniet. Vandaag nog even jullie schoonzoon gesproken over zijn reisje met Christel naar Parijs. Wat is het toch een leukerd. Miriam en ik hebben groot ontzag voor jullie avonturiersgeest. Nog een goede reis verder en groetjes uit Almelo. Miriam en Inge
4 maart 2014 12:39 | Door: Ankie
Ha Trapleu,
De zuidenwind brengt nog steeds mooie verhalen over onverbiddelijke landschappen en byciclaire rampspoed(jes). Maar het blijft een genot ze te lezen.
Heel veel succes in jullie vervolg in de grootste zandbak van Afrika. En we gaan duimen dat het materiaal jullie niet meer in de steek laat.
Voor Egebert een driewerf HOERA, HOERA, HOERA
Tot gauw lees!!
Ankie
P.S. meeladres gewijzigd